Il y a - Christophe Willem, Zaho

Du thym, de la bruyère

Et des bois de pin

Rien de bien malin

Il y a

Des ruisseaux, des clairières

Pas de quoi en faire

Un plat de ce coin

Il y a

Des odeurs de menthe

Et des cheminées

Et des feux dedans

Il y a

Des jours et des nuits lentes

Et l’histoire absente

Banalement

Et loin de tout, loin de moi

C’est là que tu te sens chez toi

De là que tu pars, où tu reviens chaque fois

Et où tout finira

Et plus la terre est aride, et plus cet amour est grand

Comme un mineur à sa mine, un marin à son océan

Plus la nature est ingrate, avide de sueur et de boue

Parce que l’on a tant besoin que l’on ait besoin de nous

Elle emporte les stigmates de leur peine et de leur sang

Comme une mère préfère un peu son plus fragile enfant

Et loin de tout, loin de moi

C’est là que tu te sens chez toi

De là que tu pars, où tu reviens chaque fois

Et où tout finira

Tijm, heide

En dennenbossen

Niets te slim

Er is

Stromen, opruimingen

Niets mee te maken

Een gerecht van hier uit de buurt

Er is

Munt ruikt

en open haarden

En vuurt erin

Er is

Langzame dagen en nachten

En het ontbrekende verhaal

banaal

En weg van alles, weg van mij

Hier noem je je thuis

Van waar je heen gaat, waar je elke keer weer terugkomt

En waar het allemaal zal eindigen

En hoe droger het land, hoe groter deze liefde

Als een mijnwerker naar zijn mijn, een zeeman naar zijn oceaan

Hoe meer de natuur ondankbaar is, begerig naar zweet en modder

Omdat we zo nodig zijn dat we nodig zijn

Ze draagt ​​de stigmata van hun pijn en hun bloed weg

Zoals een moeder een beetje de voorkeur geeft aan haar meest kwetsbare kind

En weg van alles, weg van mij

Hier noem je je thuis

Van waar je heen gaat, waar je elke keer weer terugkomt

En waar het allemaal zal eindigen