Je marche seul - Christophe Willem

Comme un bateau dérive, sans but et sans mobile

Je marche dans la ville, tout seul et anonyme.

La ville et ses pièges, ce sont mes privilèges.

Je suis riche de ça mais ça ne s’achète pas.

J’m’en fous, j’m’en fous de tout, de ces chaînes qui pendent à nos cous.

J’m’enfuis, j’oublie, je m’offre une parenthèse, un sursis.

Je marche seul dans les rues qui se donnent

Et la nuit me pardonne, je marche seul en oubliant les heures.

Je marche seul sans témoin, sans personne

Que mes pas qui résonnent, je marche seul, acteur et voyeur.

Se rencontrer, séduire quand la nuit fait des siennes

Promettre sans le dire, juste des yeux qui traînent.

Oh !

Quand la vie s’obstine en ces heures assassines

Je suis riche de ça mais ça ne s’achète pas.

J’m’en fous, j’m’en fous de tout, de ces chaînes qui pendent à nos cous.

J’m’enfuis, j’oublie, je m’offre une parenthèse, un sursis.

Je marche seul dans les rues qui se donnent

Et la nuit me pardonne, je marche seul en oubliant les heures.

Je marche seul sans témoin, sans personne

Que mes pas qui résonnent, je marche seul, acteur et voyeur.

Je marche seul quand ma vie déraisonne

Quand l’envie m’abandonne, je marche seul pour me noyer d’ailleurs…

Als een drijvend schip, doelloos en zonder motief

Ik loop door de stad, helemaal alleen en anoniem.

De stad en haar attributen zijn mijn privileges.

Ik ben er rijk van, maar het is niet te koop.

Het kan me niets schelen, het kan me niets schelen, deze kettingen die om onze nek hangen.

Ik ren weg, ik vergeet, ik geef mezelf een haakje, een uitstel.

Ik loop alleen door de straten

En de nacht vergeeft me, ik loop alleen en vergeet de uren.

Ik loop alleen zonder getuige, zonder iemand

Mogen mijn voetstappen echoën, ik loop alleen, acteur en voyeur.

Ontmoeten, verleiden wanneer de nacht zich gedraagt

Beloof het zonder te zeggen, alleen verdwaalde ogen.

Oh !

Wanneer het leven voortduurt in deze moorddadige uren

Ik ben er rijk van, maar het is niet te koop.

Het kan me niets schelen, het kan me niets schelen, deze kettingen die om onze nek hangen.

Ik ren weg, ik vergeet, ik geef mezelf een haakje, een uitstel.

Ik loop alleen door de straten

En de nacht vergeeft me, ik loop alleen en vergeet de uren.

Ik loop alleen zonder getuige, zonder iemand

Mogen mijn voetstappen echoën, ik loop alleen, acteur en voyeur.

Ik loop alleen als mijn leven gek is

Als de drang me verlaat, loop ik alleen om ergens anders te verdrinken...