Goya Soda - Christine and the Queens

Soda l’imprécis!

Soda l’imbécile!

On le reconnaît à la façon qu’il a de plaire

Toujours le premier à traîner des pieds derrière

C’est une illusion, encore vert il connait sa chance

Donne l’impression de laisser une longueur d’avance

Et si c’est chacun pour soi, c’est jamais à lui

Et si toujours ensemble, c’est jamais unis

L’aimer c’est comme aimer la nuit, le dieu qui s’enfuit

(Goya! Soda! Soda l’imprécis)

J’avais cru avoir appris

(Goya! Soda! Soda l’imbécile)

Persuadée d’avoir compris

(Goya! Soda! Soda l’imprécis)

Mais depuis ce type là, qui mange qui?

Il rit au aux éclats du tableau du maître espagnol

Dévorer l’enfant, tuer le temps, souiller le sol

Plus je le regarde se moquer du vieillard en face

Plus mon désir se teinte d’une jalousie vorace

Et si c’est chacun pour soi, c’est jamais à lui

Ici toujours ensemble, c’est jamais unis

L’aimer c’est comme aimer la nuit, le dieu qui s’enfuit

(Goya! Soda! Soda l’imprécis)

J’avais cru avoir appris

(Goya! Soda! Soda l’imbécile)

Persuadée d’avoir compris

(Goya! Soda! Soda l’imprécis)

Mais depuis ce type là, qui mange qui?

(Soda l’imbécile)

Jamais à moi

Jamais à moi, il ne sera

Jamais à moi

Trop jeune, trop rapide

Trop capricieux pour moi

Coups de pinceau, les chairs sont dévorées à vif pour toi

(Soda l’imprécis)

Et mes dix-sept ressemblaient à ce tableau de Goya

Qui regarde qui, à quel prix et qui mange quoi?

Et qui t’avais dit et qui te fait penser à d’autres que moi?

Pourquoi avaler, recracher, pourquoi garder tout contre soi?

Comme j’avais envie je lui ai payée cash le soda

(Goya! Soda! Soda l’imprécis)

J’avais cru avoir appris

(Goya! Soda! Soda l’imbécile)

Persuadée d’avoir compris

(Goya! Soda! Soda l’imprécis)

Le nez dans son coca, gamin du chaos

Soda de onnauwkeurige!

Frisdrank de dwaas!

Je weet het door de manier waarop het wil

Altijd de eerste die achteraan sleept

Het is een illusie, nog groen kent hij zijn geluk

Geeft de indruk een voorsprong te hebben

En als het ieder voor zich is, is het nooit van hem

En als altijd samen, is het nooit verenigd

Van hem houden is als van de nacht houden, de vluchtende god

(Goya! Soda! Soda de onnauwkeurige)

Ik dacht dat ik het geleerd had

(Goya! Soda! Soda de dwaas)

Overtuigd dat ik het begreep

(Goya! Soda! Soda de onnauwkeurige)

Maar sinds die vent, wie eet wie op?

Hij lacht hardop om het schilderij van de Spaanse meester

Verslind het kind, dood de tijd, bevuil de grond

Hoe meer ik hem zie lachen om de oude man vooraan

Hoe meer mijn verlangen getint is met een vraatzuchtige jaloezie

En als het ieder voor zich is, is het nooit van hem

Hier altijd samen, het is nooit verenigd

Van hem houden is als van de nacht houden, de vluchtende god

(Goya! Soda! Soda de onnauwkeurige)

Ik dacht dat ik het geleerd had

(Goya! Soda! Soda de dwaas)

Overtuigd dat ik het begreep

(Goya! Soda! Soda de onnauwkeurige)

Maar sinds die vent, wie eet wie op?

(Soda de dwaas)

nooit tegen mij

Nooit de mijne zal hij zijn

nooit tegen mij

Te jong, te snel

te grillig voor mij

Penseelstreken, het vlees wordt levend voor je opgegeten

(Soda de onnauwkeurige)

En mijn zeventien zag eruit als dat Goya-schilderij

Wie let op wie, tegen welke prijs en wie eet wat?

En wie heeft je verteld dat je aan iets anders denkt dan aan mij?

Waarom slikken, uitspugen, waarom alles voor jezelf houden?

Zoals ik wilde, betaalde ik hem contant voor de frisdrank

(Goya! Soda! Soda de onnauwkeurige)

Ik dacht dat ik het geleerd had

(Goya! Soda! Soda de dwaas)

Overtuigd dat ik het begreep

(Goya! Soda! Soda de onnauwkeurige)

Neus in je cola, jochie van de chaos