Je ne sais pas son nom - Chimène Badi

Je ne sais pas son nom, il ne sait pas le mien

Il est comme une chanson, un air que l’on retient

Il voit ce que jamais mon imagination

Inventerait des illusions

Lui dans la cour en face, moi au troisime tage

Comme un reve qui passe pos sur un nuage

Il pose son pinceau sur la ligne du temps

Et tout redevient beau en un instant

Il dessine les mots, dcouvre les nuances

Change le laid en beau, efface les absences

Il met de la couleur, des rouges, des bleus intenses

Son coeur est une plume, ses yeux un ciel immense

Je n’ose pas lui dire qu’il est mon univers

Qu’il est c' que je dsire, c' que je n' sais pas faire

C' qui me manque pour partir l o l’ennui se perd

Son monde est mon soupir, l’autre lumire…

Il dessine les mots, dcouvre les nuances

Change le laid en beau, efface les absences

Il met de la couleur, des rouges, des bleus intenses

Son coeur est une plume, ses yeux un ciel immense

Et je m’cris en lui comme une histoire sans fin

Le soleil de ses nuits qui rchauffe ses mains

Je suis dans ses rivires, les pierres et l’eau qui coule

Son ocan, ses mers, la vague qui l’enroule… !

Je ne sais pas son nom

Il ne sait pas le mien

Je suis dans ses rivires, les pierres et l’eau qui coule

Son ocan, ses mers, la vague qui l’enroule… !

Je ne sais pas

Je ne sais pas son nom

Je ne sais pas son nom, il ne sait pas le mien

Ik weet zijn naam niet, hij kent de mijne niet

Hij is als een lied, een deuntje dat je je herinnert

Hij ziet wat ooit mijn verbeelding

zou illusies uitvinden

Hem op de binnenplaats ervoor, ik op de derde verdieping

Als een voorbijgaande droom geposeerd op een wolk

Hij zet zijn penseel op de tijdlijn

En alles wordt in een oogwenk weer mooi

Hij tekent de woorden, ontdekt de nuances

Verander het lelijke in het mooie, wis de afwezigen

Het geeft kleur, rood, intens blauw

Haar hart is een veer, haar ogen een enorme lucht

Ik durf hem niet te vertellen dat hij mijn universum is

Wat ik wil, wat ik niet weet hoe te doen

Wat ik mis om te vertrekken waar de verveling verloren gaat

Zijn wereld is mijn zucht, het andere licht...

Hij tekent de woorden, ontdekt de nuances

Verander het lelijke in het mooie, wis de afwezigen

Het geeft kleur, rood, intens blauw

Haar hart is een veer, haar ogen een enorme lucht

En ik huil mezelf in hem als een eindeloos verhaal

De zon van zijn nachten die zijn handen verwarmt

Ik ben in zijn rivieren, stenen en stromend water

Zijn oceaan, zijn zeeën, de golf die eromheen wikkelt...!

ik weet zijn naam niet

Hij kent de mijne niet

Ik ben in zijn rivieren, stenen en stromend water

Zijn oceaan, zijn zeeën, de golf die eromheen wikkelt...!

ik weet het niet

ik weet zijn naam niet

Ik weet zijn naam niet, hij kent de mijne niet