Piazza Santo Stefano - Cesare Cremonini

Un uomo anziano prende la parola

Si alza in piedi e grida «C'è qualcosa, che non va»

Su un tetto un gatto lecca la sua coda

È peggio di una donna vanitosa di città

Poi distratto da una mosca fa una capriola, e se ne va

Le luci dei lampioni verso sera

Sono più arancioni dei tramonti a primavera

L’ora in cui Bologna entra in scena

È l’ora in cui le donne di una volta vanno in chiesa

Solo un gatto vagabondo è in cerca di una fede passeggera

La notte è una coperta sopra il cielo

La luna è una stupenda mongolfiera

E tutto è come prima ti dicevo

Bologna torna ad essere sincera

E il mondo si addormenta grazie al vino

E l’ombra delle cose si rivela

E tutto questo amore mio

Lo scrivo perché ha acceso una candela

Piazza Santo Stefano ha un segreto

Le rondini dal cielo

Fanno spesso avanti e indietro

E portan via i colori dell’inverno

Proteggono i passanti come i portici dal vento

E volano, volano via

Magari avessi ancora sedici anni

Sarei su un prato a scrivere canzoni sulle torri

Ne ho scritte tante amore

Le ricordi

Ma nonostante fossi nato a un passo da quei colli

Bologna non si fida mai

Bologna non si fida mai

Bologna non si fida mai né dei santi e né dei folli

Een oude man spreekt

Hij staat op en roept "Er is iets mis"

Op een dak likt een kat aan zijn staart

Ze is erger dan een ijdele stadsvrouw

Dan, afgeleid door een vlieg, maakt hij een salto en gaat weg

De lichten van de straatlantaarns in de avond

Ze zijn meer oranje dan zonsondergangen in de lente

Het tijdstip waarop Bologna de scène betreedt

Het is de tijd dat ouderwetse vrouwen naar de kerk gaan

Alleen een zwerfkat is op zoek naar een voorbijgaand geloof

De nacht is een deken over de lucht

De maan is een prachtige heteluchtballon

En alles is zoals ik je eerder vertelde

Bologna is weer oprecht

En de wereld valt in slaap dankzij wijn

En de schaduw der dingen onthult zichzelf

En dit alles mijn liefste

Ik schrijf dit omdat hij een kaars aanstak

Piazza Santo Stefano heeft een geheim

Zwaluwen uit de lucht

Ze gaan vaak heen en weer

En ze nemen de winterkleuren weg

Ze beschermen voorbijgangers als portieken tegen de wind

En ze vliegen, ze vliegen weg

Ik wou dat ik nog zestien was

Ik zou in een weiland liedjes schrijven op de torens

Ik heb veel liefdesverhalen geschreven

Je onthoudt ze

Maar ondanks het feit dat ik op een steenworp afstand van die heuvels ben geboren

Bologna vertrouwt nooit

Bologna vertrouwt nooit

Bologna vertrouwt nooit heiligen of dwazen