A Las Doce Menos Diez - Carlos Vives

Se alegra mi pecho, qué felicidad

Casi es media noche y pronto llegará

Casi es media noche y pronto llegará

Se alegra mi pecho de felicidad

Estaba en medio la plaza cuando yo la vi venir

Traía un vestidito negro y una maletica gris

Me vio y se quedó mirando, pensé que algo iba a decir

Lo que dijo su mirada no lo voy a repetir

Me pediste que viniera hasta el pie de tu ventana

Y aquí sentado en la acera te esperaré hasta mañana

Me pediste que viniera a las doce menos diez

Y aquí te sigo esperando mira que va a amanecer

Creyó que estaba durmiendo pero yo la vi partir

Tenía el vestidito negro, la mañana iba de gris

Se fue y me quede pensando, «no se despidió de mí»

Después 'e repetir su nombre, pensé que me iba a morir

Me pediste que viniera hasta el pie de tu ventana

Y aquí sentado en la acera te esperaré hasta mañana

Me pediste que viniera a las doce menos diez

Y aquí te sigo esperando mira que va a amanecer

Se fue, se fue, se fue y me dejó pensando

Se fue, se fue, no se si la vuelva a ver

Se fue, se fue, se fue y me dejó llorando

Se fue, se fue, que todo le vaya bien

Porque no tenía dinero, ni un carro que conducir

Ni una herencia de una cuenta en un banco de Madrid

No tengo ropa a la moda, ni el look de la gente chic

Ni una casa en una isla como allá en Miami beach

Se fue, se fue, se fue y me dejó pensando

Se fue, se fue, no se si la vuelva a ver

Se fue, se fue, se fue y me dejó llorando

Se fue, se fue, que todo le vaya bien

Me pediste que viniera hasta el pie de tu ventana

Y aquí sentado en la acera te esperaré hasta mañana

Me pediste que viniera a las doce menos diez

Y aquí te sigo esperando mira que va a amanecer

Se fue, se fue, se fue y me dejó pensando

Se fue, se fue, no se si la vuelva a ver

Se fue, se fue, se fue y me dejó llorando

Se fue, se fue, que todo le vaya bien

Mijn borst is blij, wat een geluk

Het is bijna middernacht en het komt eraan

Het is bijna middernacht en het komt eraan

Mijn borst is blij met geluk

Ik stond midden op het plein toen ik haar zag aankomen

Ze droeg een kleine zwarte jurk en een grijze koffer

Hij zag me en staarde, ik dacht dat hij iets ging zeggen

Wat zijn blik zei, ga ik niet herhalen

Je vroeg me om naar de voet van je raam te komen

En hier zittend op de stoep wacht ik op je tot morgen

Je vroeg me om tien voor twaalf te komen

En hier wacht ik nog steeds op je, kijk, het gaat aanbreken

Ze dacht dat ze sliep, maar ik zag haar vertrekken

Ze had een kleine zwarte jurk, de ochtend was ze in het grijs gekleed

Hij ging weg en ik bleef denken, "hij nam geen afscheid van mij"

Nadat ik zijn naam had herhaald, dacht ik dat ik dood zou gaan

Je vroeg me om naar de voet van je raam te komen

En hier zittend op de stoep wacht ik op je tot morgen

Je vroeg me om tien voor twaalf te komen

En hier wacht ik nog steeds op je, kijk, het gaat aanbreken

Weg, weg, weg en liet me denken

Ze is weg, ze is weg, ik weet niet of ik haar weer zal zien

Weg, weg, weg en liet me huilen

Hij is weg, hij is weg, vaarwel aan hem

Omdat ik geen geld had, geen auto om in te rijden

Zelfs geen erfenis van een rekening bij een bank in Madrid

Ik heb geen modieuze kleding, noch het uiterlijk van chique mensen

Zelfs geen huis op een eiland zoals daar in Miami Beach

Weg, weg, weg en liet me denken

Ze is weg, ze is weg, ik weet niet of ik haar weer zal zien

Weg, weg, weg en liet me huilen

Hij is weg, hij is weg, vaarwel aan hem

Je vroeg me om naar de voet van je raam te komen

En hier zittend op de stoep wacht ik op je tot morgen

Je vroeg me om tien voor twaalf te komen

En hier wacht ik nog steeds op je, kijk, het gaat aanbreken

Weg, weg, weg en liet me denken

Ze is weg, ze is weg, ik weet niet of ik haar weer zal zien

Weg, weg, weg en liet me huilen

Hij is weg, hij is weg, vaarwel aan hem