Garras - Carlos Roldán, Francisco Canaro

Esta solidão, quero te rever, o frio

Sombras, ânsia de viver

Para te amar, e não poder

Sinto que a vida já me foge, e não lhe choras

Busco desolado o teu calor, e aqui não estás

A agonia cruel, esta solidão

Teu esquecimento, nada mais

Não pude mais, meu amor chegar, Tornou-me um vagabundo

Que se perdeu, sem poder lhe encontrar

Pelas ruas do mundo

E terminando, como um pássaro sem ninho

No caminho abandonado

Tome os males que se agarram

Como garras e desgarram

O meu coração

Já não vejo a luz, na noite sem fim

Sombras, frio

Grato por chegar ao teu perdão, triste dirá

Minha pobre vida terminou, agora é tarde

Morto para o mundo ao me rever, meu coração

Agonia cruel, logo solidão, meu pranto de dor

E nada mais …

Deze eenzaamheid, ik wil je weer zien, de kou

Schaduwen, gretigheid om te leven

Om van je te houden, en niet in staat zijn om

Ik voel dat het leven me al ontsnapt, en je huilt niet

Ik zoek je warmte, en je bent niet hier

De wrede pijn, deze eenzaamheid

Jouw vergetelheid, meer niet

Ik kon het niet meer aan, mijn liefde arriveerde, het veranderde me in een vagebond

Dat was verloren, kan het niet vinden

Door de straten van de wereld

En eindigend, als een vogel zonder nest

Op het verlaten pad

Neem het kwaad dat zich vastklampt

Hoe klauwen en scheuren

Mijn hart

Ik zie het licht niet meer, in de eindeloze nacht

schaduwen, koude

Dankbaar voor het bereiken van uw vergeving, verdrietig zal ik zeggen

Mijn arme leven is voorbij, nu is het te laat

Dood voor de wereld bij het zien van mij, mijn hart

Wrede pijn, dan eenzaamheid, mijn kreet van pijn

En niets anders …