Paciencia - Francisco Canaro

Anoche, de nuevo te vieron mis ojos;

Anoche, de nuevo te tuve a mi lao

¡Pa qué te habré visto si, después de todo

Fuimos dos extraños mirando el pasao!

Ni vos sos la misma, ni yo soy el mismo…

¡Los años… ¡la vida… ¡quién sabe lo qué…

De una vez por todas mejor la franqueza:

Yo y vos no podemos volver al ayer

Paciencia…

La vida es así

Quisimos juntarnos por puro egoísmo

Y el mismo egoísmo nos muestra distintos

¿Para qué fingir?

Paciencia…

La vida es así

Ninguno es culpable, si es que hay una culpa

Por eso, la mano que te di en silencio

No tembló al partir

Haremos de cuenta que todo fue un sueño

Que fue una mentira habernos buscao;

Así, buenamente, nos queda el consuelo

De seguir creyendo que no hemos cambiao

Yo tengo un retrato de aquellos veinte años

Cuando eras del barrio el sol familiar

Quiero verte siempre linda como entonces:

Lo que pasó anoche fue un sueño no más

Paciencia…

La vida es así

Quisimos juntarnos por puro egoísmo

Y el mismo egoísmo nos muestra distintos

¿Para qué fingir?

Paciencia…

La vida es así

Ninguno es culpable, si es que hay una culpa

Por eso, la mano que te di en silencio

No tembló al partir

Gisteravond zagen mijn ogen je weer;

Gisteravond had ik je weer aan mijn zijde

Waarom heb ik je gezien als tenslotte?

We waren twee vreemden die naar de pas keken!

Jij bent niet hetzelfde, en ik ook niet...

De jaren... het leven... wie weet wat...

Eens en voor altijd betere openhartigheid:

Ik en jij kunnen niet terug naar gisteren

Geduld…

Het leven is zo

We wilden samenkomen uit puur egoïsme

En hetzelfde egoïsme laat ons anders zien

Waarom doen alsof?

Geduld…

Het leven is zo

Niemand is schuldig, als er een fout is

Daarom, de hand die ik je in stilte gaf

Het trilde niet bij het weggaan

We zullen doen alsof het allemaal een droom was

Dat het een leugen was om ons te zoeken;

Dus, nou, we hebben de troost

Om te blijven geloven dat we niet zijn veranderd

Ik heb een portret van die twintig jaar

Toen je uit de buurt kwam de bekende zon

Ik wil je altijd mooi zien zoals toen:

Wat er vannacht gebeurde was geen droom meer

Geduld…

Het leven is zo

We wilden samenkomen uit puur egoïsme

En hetzelfde egoïsme laat ons anders zien

Waarom doen alsof?

Geduld…

Het leven is zo

Niemand is schuldig, als er een fout is

Daarom, de hand die ik je in stilte gaf

Het trilde niet bij het weggaan