Soledad - Francisco Canaro

Yo no quiero que nadie a mi me diga

Que de tu dulce vida tu ya me has arrancado

Mi corazón una mentira pide

Para esperar tu imposible llamado

Yo no quiero que nadie se imagine

Como es de amarga y honda mi eterna soledad

Pasan las noches y el minutero muele

La pesadilla de su lento tic tac

En la doliente sombra de mi cuarto al esperar

Sus pasos que quiza no volveran

A veces me parece que ellos detienen su andar

Sin atreverse luego a entrar

Pero no hay nadie y ella no viene

Es un fantasma que crea mi ilusion

Y que al desvanecerse va dejando su vision

Cenizas en mi corazón

En la plateada esfera del reloj

Las horas que agonizan se niegan a pasar

Hay un desfile de extrañas figuras

Que me contemplan con burlon mirar

Es una caravana interminable

Que se hunde en el olvido con su mueca espectral

Se va con ella tu boca que era mia

Solo me queda la angustia de mi mal

Ik wil niet dat iemand het me vertelt

Dat je me al uit je zoete leven hebt gerukt

mijn hart vraagt ​​om een ​​leugen

Om te wachten op uw onmogelijke oproep

Ik wil niet dat iemand zich voorstelt

Hoe bitter en diep is mijn eeuwige eenzaamheid

De nachten gaan voorbij en de minutenwijzer maalt

De nachtmerrie van zijn langzame tik tok

In de treurige schaduw van mijn kamer tijdens het wachten

Zijn stappen die misschien niet terugkeren

Soms lijkt het me dat ze stoppen met lopen

Zonder naar binnen te durven gaan

Maar er is niemand en ze komt niet

Het is een geest die mijn illusie schept

En dat wanneer het vervaagt, het zijn visie verlaat

as in mijn hart

Op de zilveren wijzerplaat

De stervende uren weigeren voorbij te gaan

Er is een parade van vreemde figuren

Dat ze me aankijken met een spottende blik

Het is een eindeloze caravan

Dat raakt in de vergetelheid met zijn spectrale grimas

Jouw mond die van mij was hoort erbij

Ik heb alleen de angst van mijn kwaad