Lisboa Oxalá - Carlos Do Carmo, Carminho

Tal qual esta Lisboa, roupa posta á janela

Tal qual esta Lisboa, roxa jacarandá

Sei de uma outra Lisboa, de avental e chinela

Ai Lisboa fadista, de Alfama e oxalá

Lisboa lisboeta, da noite mais escura

De ruas feitas sombra, de noites e vielas

Pisa o chão, pisa a pedra, pisa a vida que é dura

Lisboa tão sózinha, de becos e ruelas

Mas o rosto que espreita, por detrás da cortina

É o rosto d’outrora feito amor feito agora

Riso de maré viva numa boca ladina

Riso de maré cheia num beijo que demora

E neste fado deixo esquecido aqui ficar

Lisboa sem destino, que o fado fez cantar

Cidade marinheira sem ter que navegar

Caravela da noite que um dia vai chegar

Net als dit Lissabon, kleren voor het raam geplaatst

Net als deze Lissabon, paarse jacaranda

Ik ken nog een Lissabon, in schort en pantoffels

Ai Lisboa fadista, van Alfama e oxalá

Lissabon Lissabon, van de donkerste nacht

Van straten gemaakt van schaduw, van nachten en steegjes

Stap op de vloer, stap op de steen, stap op het leven dat moeilijk is

Lissabon zo alleen, met steegjes en steegjes

Maar het gezicht dat vanachter het gordijn naar buiten gluurt

Het is het gezicht van weleer, nu de liefde bedreven

Gelach van een levend tij in een schurkenmond

Volle lach in een kus die blijft hangen

En in deze fado laat ik vergeten hier te blijven

Lissabon zonder bestemming, die fado maakte om te zingen

Zeestad zonder te hoeven zeilen

Nachtcaravel die op een dag zal komen