The Shining Was a Portent of Gloom - Carach Angren

A black shape sits on a deck in a red glistening puddle,

Sobbing and shaking, curled up in a huddle.

The shape of a man amidst silence and slaughter,

Clothes torn and drenched in blood and salt water.

«His fortune to dust, his fortune to dust!

His triumph in vain, his triumph in vain!

Riches to ashes!

His tears lost in rain!»

A ship made of mist like quicksilver thread.

This skeleton vessel sings songs for the dead.

To take a deep breath and set his mind back in motion,

He stumbles upright and fumbles to the prow.

His eyes now closed to hear his dear ocean,

He feels the world has altered somehow.

Deafening silence, the ocean seems gone.

Hardly a whisper nor notes of wind song

«His fortune to dust, his fortune to dust!

His triumph in vain, his triumph in vain!

Riches to ashes!

His tears lost in rain!»

In a final attempt to end this bitter roam,

He looks at the stars with their comforting glare.

But the lights above that once guided him home,

Scattered and shattered, are no longer there.

Now dawning upon him like rays of the sun,

His state and fate cannot be undone.

The captain now trapped on this skeleton vessel,

Adrift on the void in a black floating castle.

Chained to a twilight and bound to his boat,

Swearing his vengeance on others afloat.

Lights at the end that have the world in their grip.

He shall have his conquest

As Death Came Through a Phantom Ship!

Een zwarte vorm zit op een dek in een rode glinsterende plas,

Snikkend en bevend, ineengedoken.

De vorm van een man temidden van stilte en slachting,

Kleren gescheurd en gedrenkt in bloed en zout water.

«Zijn fortuin tot stof, zijn fortuin tot stof!

Zijn triomf tevergeefs, zijn triomf tevergeefs!

Rijkdom tot as!

Zijn tranen verloren in de regen!»

Een schip gemaakt van mist als kwikzilverdraad.

Dit skeletschip zingt liederen voor de doden.

Om diep adem te halen en zijn geest weer in beweging te brengen,

Hij struikelt overeind en tast naar de boeg.

Zijn ogen waren nu gesloten om zijn lieve oceaan te horen,

Hij heeft het gevoel dat de wereld op de een of andere manier is veranderd.

Oorverdovende stilte, de oceaan lijkt verdwenen.

Nauwelijks een fluistertoon of noten van een blazerslied

«Zijn fortuin tot stof, zijn fortuin tot stof!

Zijn triomf tevergeefs, zijn triomf tevergeefs!

Rijkdom tot as!

Zijn tranen verloren in de regen!»

In een laatste poging om een ​​einde te maken aan deze bittere zwerftocht,

Hij kijkt naar de sterren met hun geruststellende blik.

Maar de lichten boven die hem ooit naar huis leidden,

Verstrooid en verbrijzeld, zijn er niet meer.

Nu op hem daagden als stralen van de zon,

Zijn staat en lot kunnen niet ongedaan worden gemaakt.

De kapitein zit nu vast op dit skeletschip,

Drijf op de leegte in een zwart drijvend kasteel.

Geketend aan een schemering en vastgebonden aan zijn boot,

Zijn wraak zweren op anderen die drijven.

Lichten aan het einde die de wereld in hun greep hebben.

Hij zal zijn verovering hebben

Zoals de dood door een spookschip kwam!