Lingering in an Imprint Haunting - Carach Angren

Kill!

Here I walk down this godless trench where the corpses sink forever into

shallow marshy grounds

I can’t remember confronting these extreme forms of violence

Knee-deep in mud, where skies weep leaden tears and blood

It’s hard to breathe within this thick cloak of sulfurous mist conjuring

slaughtering soldiers into sickening silhouettes

From this forsaken battlefield no soul can be dismissed

As if the devil is in charge, giving orders from the depths of the abyss

Goddamn!

It’s coming hard, fire fight and waves of bombardments blowing soil,

bone and flesh apart

Running to survive maybe the last private still alive

Suddenly it stops.

I turn and see no enemy.

there’s nothing behind me!

I can’t believe my eyes.

I can’t believe what I see

A timeless, frozen scenery where nature stands still!

Except for me!

So strange to see a still image of this infernal reality

Staring at shrapnel and bullets with an incomplete journey

When suicide burdens my mind, I’m startled by a horrible screaming from behind,

luring me to a spot where a friend of my platoon walked into an ambush,

he screamed: «please kill me!

Charlie’s coming soon!»

My 1911 is too loud, that’s why I reach for the knife

Then, again, hesitation!

I cannot take his life!

Goddamned fucking gooks!

He’s captured by the enemy

Dragged away for days of torture, screaming these last words at me

«You son of a whore should be terrified!

In this hell I’ll wait for you!»

And right before I step on that mine I ask myself: «did he just spoke the truth?

Briefly I comprehend, all this time I was damned

His grudge keeps me in hell for eternity

Every time I die he waits for me

This is my destiny

Doden!

Hier loop ik door deze goddeloze loopgraaf waar de lijken voor altijd in wegzinken

ondiepe moerassige gronden

Ik kan me niet herinneren dat ik deze extreme vormen van geweld heb meegemaakt

Kniediep in de modder, waar de lucht loden tranen en bloed huilt

Het is moeilijk om te ademen in deze dikke mantel van zwavelhoudende mist die tovert

soldaten afslachten tot misselijkmakende silhouetten

Van dit verlaten slagveld kan geen ziel worden ontslagen

Alsof de duivel de leiding heeft, bevelen geven vanuit de diepten van de afgrond

Godverdomme!

Het komt hard aan, vuurgevechten en golven van bombardementen die aarde opblazen,

bot en vlees uit elkaar

Rennen om te overleven, misschien de laatste nog in leven zijnde privé

Plots stopt het.

Ik draai me om en zie geen vijand.

er is niets achter mij!

Ik kan mijn ogen niet geloven.

Ik kan niet geloven wat ik zie

Een tijdloos, bevroren landschap waar de natuur stilstaat!

Behalve voor mij!

Zo vreemd om een ​​stilstaand beeld van deze helse realiteit te zien

Staren naar granaatscherven en kogels met een onvolledige reis

Als zelfmoord mijn geest belast, schrik ik van een afschuwelijk geschreeuw van achteren,

me naar een plek lokken waar een vriend van mijn peloton in een hinderlaag liep,

hij schreeuwde: «Alsjeblieft, dood me!

Charlie komt eraan!»

Mijn 1911 is te luid, daarom reik ik naar het mes

Dan weer aarzeling!

Ik kan zijn leven niet nemen!

Godverdomme verdomde klootzakken!

Hij is gevangengenomen door de vijand

Meegesleept voor dagen van marteling, terwijl ze deze laatste woorden naar me schreeuwen

«Jij zoon van een hoer zou doodsbang zijn!

In deze hel zal ik op je wachten!»

En vlak voordat ik op die mijn stap, vraag ik mezelf af: «heeft hij zojuist de waarheid gesproken?

In het kort begrijp ik, al die tijd was ik verdoemd

Zijn wrok houdt me voor eeuwig in de hel

Elke keer als ik sterf, wacht hij op me

Dit is mijn lot