The Funerary Dirge of a Violinist - Carach Angren

Listen!

Don’t you hear these mad symphonies of grievance and fear?

Melancholy and despair can be sensed when we draw near.

Some hear a violin sound, others hear a man moaning in tears.

These fields are haunted by nature’s most sombre melodies.

Suicidal white noise absorbing the essence from light, mirth and vitality.

These grounds are haunted by reflections from World War II…

Arise!

1941, '42

The identity of warfare on the East Front is lugubrious.

There’s one soldier incapable of committing sin.

Kept alive by his comrades thanks to his heavenly gift with a violin.

His brilliant music so beautiful and pure…

Shining warmth upon every soldier… It helps them to endure.

Breath-taking melodies consuming all hate, sorrow and fear.

These magnificent tunes are like silk for their ears.

And for a moment their pain disappears.

But this moment will not last when they are baffled by another blast.

The enemy is near.

Rain of bullets killing soldiers there and here.

And so the instrument of peace is being silenced by the one of war.

It plays the music of the dead;

music made of lead…

«I've had enough of this sickening war and it’s murderous puppets!

They don’t understand the language of music cannot be spoken in Death.

I Never took a life!

Maybe now is the time to take mine.

In the name of music;

shall I cut my wrists or hang myself high by a violin

String?

A symphonic suicide is what I shall bring!»

The enemy lies on the other side of the field.

He decides to walk straight into the fire fight,

Playing this dreamlike masterpiece.

Every soldier stops, holds his breath.

Not a single shot is being heard during an intro for his own Death.

And when the violin bow is being lowered at the end,

Both sides simultaneously open fire.

There’s the corpse of the violinist lying in mud and barbed wire.

These fields are haunted by the funerary dirge of a violinist.

The funerary dirge of a violinist…

Can’t you hear his call of Death?

Listen!

Don’t you hear these mad symphonies of grievance and fear?

Melancholy and despair can be sensed when we draw near.

Some hear a violin sound… Others hear a man moaning in tears…

The Funerary Dirge of a Violinist,

The Funerary Dirge of a Violinist.

The Funerary Dirge of a Violinist…

The Funerary Dirge of a Violinist!

Luister!

Hoor je deze gekke symfonieën van verdriet en angst niet?

Melancholie en wanhoop kunnen worden gevoeld als we dichterbij komen.

Sommigen horen een vioolgeluid, anderen horen een man in tranen kreunen.

Deze velden worden achtervolgd door de meest sombere melodieën van de natuur.

Suïcidale witte ruis die de essentie van licht, vrolijkheid en vitaliteit absorbeert.

Deze gronden worden achtervolgd door reflecties uit de Tweede Wereldoorlog...

Sta op!

1941, '42

De identiteit van oorlogvoering aan het oostfront is luguber.

Er is één soldaat die niet in staat is om te zondigen.

In leven gehouden door zijn kameraden dankzij zijn hemelse gave met een viool.

Zijn briljante muziek zo mooi en puur...

Stralende warmte op elke soldaat ... Het helpt hen om te volharden.

Adembenemende melodieën die alle haat, verdriet en angst verteren.

Deze prachtige deuntjes zijn als zijde voor hun oren.

En even verdwijnt hun pijn.

Maar dit moment zal niet duren als ze verbijsterd worden door een nieuwe explosie.

De vijand is dichtbij.

Regen van kogels die soldaten daar en hier doden.

En dus wordt het instrument van de vrede het zwijgen opgelegd door dat van de oorlog.

Het speelt de muziek van de doden;

muziek gemaakt van lood…

«Ik heb genoeg van deze misselijkmakende oorlog en het zijn moorddadige poppen!

Ze begrijpen de taal niet van muziek die niet kan worden gesproken in de Dood.

Ik heb nooit een leven genomen!

Misschien is dit het moment om de mijne te nemen.

In de naam van muziek;

zal ik me in mijn polsen snijden of me ophangen aan een viool?

Draad?

Een symfonische zelfmoord is wat ik zal brengen!»

De vijand ligt aan de andere kant van het veld.

Hij besluit het vuurgevecht in te lopen,

Dit dromerige meesterwerk spelen.

Elke soldaat stopt, houdt zijn adem in.

Er is geen enkel schot te horen tijdens een intro voor zijn eigen Death.

En wanneer de strijkstok aan het einde wordt neergelaten,

Beide partijen openen gelijktijdig het vuur.

Daar ligt het lijk van de violist in modder en prikkeldraad.

Deze velden worden geplaagd door de funeraire klaagzang van een violist.

De funeraire klaagzang van een violist...

Kun je zijn roep van de dood niet horen?

Luister!

Hoor je deze gekke symfonieën van verdriet en angst niet?

Melancholie en wanhoop kunnen worden gevoeld als we dichterbij komen.

Sommigen horen een vioolgeluid... Anderen horen een man kreunen in tranen...

De funeraire klaagzang van een violist,

De funeraire klaagzang van een violist.

De funeraire klaagzang van een violist...

De funeraire klaagzang van een violist!