Sir John - Carach Angren

Scalpel, Clamps.

Pull him to the ground.

No innocent hands!

Every second counts!

(Ha ha ha)

Cut!

Through his skin thick blood flows.

No anaesthesia as I dig in!

Spleen uncovered, brutally removed.

So wasteful, tasteful, eaten from within.

Stitch him back up so he survives.

Eating intestines to keep ourselves alive.

Thirteen days starving to Death since they bombed this place.

All the roads blocked the forest stocked full of mines.

No, there is no escape!

Half the village died, animals fled.

Plague lurking like a ticking time bomb.

The stench of death.

I won’t regret, doctor!

Use your craft!

Now amputate my hand so I can eat!

I can eat…

Forced beyond sanity they kept themselves alive.

Lost all their dignity.

Forceps, Clamps.

Pull him to the ground.

No innocent hands!

Every second counts!

(Ha ha ha)

Cut!

Through his skin thick blood flows.

No anaesthesia as I dig in!

More of them died, putrefied, but the surgeon lived on.

Fed on their organs, limbs, a blood hunger never satisfied.

Soon he realized his raid of Death had come to an end.

No living soul left, for his hunger driven theft.

Killed them all!

«But I must eat!

Just a little piece of me!

Come to daddy!»

He must eat!

Twenty days almost starved to Death in this forsaken place.

Found by soldiers who brought him back, he was safe.

Comatose, little did he know what horrors slowly crawled upon him once he

(A)rose.

«Severe war traumas"he was told.

Mouth guard.

Strap.

Pull him to the ground.

No innocent hands!

Every second counts.

He ate his own tongue.

Thick blood flows.

«We are losing him!"Heart fails.

So wasteful, tasteful, eaten from within.

This blood hunger grown to be a part of him.

Never satisfied, in his last moment realized,

His raid of death had come to an end.

Scalpel, klemmen.

Trek hem op de grond.

Geen onschuldige handen!

Iedere seconde telt!

(Ha ha ha)

Snee!

Door zijn huid stroomt dik bloed.

Geen verdoving, want ik graaf me in!

Milt blootgelegd, op brute wijze verwijderd.

Zo verspillend, smaakvol, van binnenuit gegeten.

Naai hem weer op zodat hij het overleeft.

Darmen eten om in leven te blijven.

Dertien dagen uitgehongerd sinds ze deze plek hebben gebombardeerd.

Alle wegen blokkeerden het bos vol mijnen.

Nee, er is geen ontsnapping mogelijk!

Het halve dorp stierf, dieren vluchtten.

Pest op de loer als een tikkende tijdbom.

De stank van de dood.

Ik zal er geen spijt van krijgen, dokter!

Gebruik je ambacht!

Amputeer nu mijn hand zodat ik kan eten!

Ik kan eten…

Gedwongen boven gezond verstand hielden ze zichzelf in leven.

Al hun waardigheid verloren.

Pincet, klemmen.

Trek hem op de grond.

Geen onschuldige handen!

Iedere seconde telt!

(Ha ha ha)

Snee!

Door zijn huid stroomt dik bloed.

Geen verdoving, want ik graaf me in!

Meer van hen stierven, verrot, maar de chirurg leefde voort.

Gevoed met hun organen, ledematen, een bloedhonger die nooit gestild werd.

Al snel realiseerde hij zich dat zijn raid of Death tot een einde was gekomen.

Geen levende ziel meer, vanwege zijn door honger gedreven diefstal.

Heb ze allemaal vermoord!

«Maar ik moet eten!

Gewoon een klein stukje van mij!

Kom bij papa!"

Hij moet eten!

Twintig dagen stierven bijna van de honger op deze verlaten plek.

Gevonden door soldaten die hem terugbrachten, was hij veilig.

Comateus, hij wist niet welke verschrikkingen hem langzaam overvielen toen hij...

(A)roos.

"Ernstige oorlogstrauma's", kreeg hij te horen.

Gebitsbeschermer.

Band.

Trek hem op de grond.

Geen onschuldige handen!

Iedere seconde telt.

Hij at zijn eigen tong.

Er stroomt dik bloed.

"We raken hem kwijt!" Hart faalt.

Zo verspillend, smaakvol, van binnenuit gegeten.

Deze bloedhonger groeide uit tot een deel van hem.

Nooit tevreden, realiseerde zich op zijn laatste moment,

Aan zijn doodsstrijd was een einde gekomen.