Departure Towards a Nautical Curse - Carach Angren

The crew froze as he wiped the blood off on his coat

And threw the helmsman ruthlessly overboard

In defiance of

The storm, that kept them anchored for so long

He swore an oath to

Forfeit right and wring

Irreverent he cussed loudly

«I will round the cape, even if I have to sail until doomsday!»

Their petrified facial expressions could tell

Their master was like a devil on this floating piece of hell

There and then he

Gave the signal of departure

«Make sail and weigh the hook!»

And so they left the harbor

Hear the easter bells tolling

Through the roaring sound of a rough sea

Accompanied by the sight of a ship sailing towards her destiny

What a spectacle of blasphemy

There was no rejoice after his mad choice

Sails were lost, decks were flooded

And lightning turned their ship into a coal-black carcass

Anxiety replaced vainglory

The storm died down but a sinister shroud of darkness remained

For the daylight came no more

Floating in unending dusk, adrift on liquid ground

Months went by and land was never found

Food supplies putrefied and pestilence broke out

Suicide became routine, some chose suspension

Others jumped and drowned

The dead were sown in hammocks

And disposed of in the sea, buried in a watery grave

After a short ceremony

The crew froze as he left his cabin with knife and gun

Slaughtering what was left of them one by one

There was an evil murderous glimpse in his eyes

By the time he was done

The ship was desecrated by death and demise

Van Der Decken lashes himself to the wheel

Swearing at Christ

«I shall not yield!»

all at once a new

Storm rose and lightning struck

The top mast broke off, impaling him

A shard of the crest piercing his chest, in a standing position

Nailed to the deck

And so a man dies

And a ghost resurrects

De bemanning verstijfde terwijl hij het bloed van zijn jas afveegde

En gooide de stuurman meedogenloos overboord

In tegenstelling tot

De storm die hen zo lang voor anker hield

Hij zwoer een eed aan

Verbeuren recht en wringen

Oneerbiedig vloekte hij luid

«Ik zal de kaap rondlopen, ook al moet ik tot de dag des oordeels zeilen!»

Hun versteende gezichtsuitdrukkingen waren te zien

Hun meester was als een duivel op dit zwevende stuk hel

Daar en dan hij

Gaf het signaal van vertrek

«Maak een zeil en weeg de haak!»

En zo verlieten ze de haven

Hoor de paasklokken luiden

Door het brullende geluid van een ruwe zee

Vergezeld door de aanblik van een schip dat naar haar bestemming vaart

Wat een spektakel van godslastering

Er was geen vreugde na zijn gekke keuze

Zeilen waren verloren, dekken waren ondergelopen

En bliksem veranderde hun schip in een koolzwart karkas

Angst verving ijdelheid

De storm ging liggen, maar er bleef een sinistere sluier van duisternis over

Want het daglicht kwam niet meer

Drijvend in de oneindige schemering, op drift op vloeibare grond

Maanden gingen voorbij en land werd nooit gevonden

Voedselvoorraden verrot en de pest brak uit

Zelfmoord werd routine, sommigen kozen voor schorsing

Anderen sprongen en verdronken

De doden werden in hangmatten gezaaid

En weggegooid in de zee, begraven in een waterig graf

Na een korte ceremonie

De bemanning verstijfde toen hij zijn hut verliet met mes en geweer

Een voor een afslachten wat er nog van hen over was

Er was een kwaadaardige, moorddadige glimp in zijn ogen

Tegen de tijd dat hij klaar was

Het schip werd ontheiligd door dood en ondergang

Van Der Decken slaat zichzelf vast aan het stuur

Zweren op Christus

«Ik zal niet toegeven!»

alles tegelijk een nieuwe

Storm steeg en bliksem sloeg in

De bovenste mast brak af en spietste hem

Een scherf van de kam doorboort zijn borst, in een staande positie

Aan het dek genageld

En dus sterft er een man

En een geest herrijst