Madrizz - Canteca de macao

Se han quedado tan calladas

Las calles de la ciudad…

Parece que necesitaran

Un puñaico de sal

Donde quedaron las guitarras

Los viejos cantares

Los amaneceres para colorear

Parece que necesitaran

Parece

Parece que te pidieran

Rumba y palmas picar

Simplemente no entiendo tus mentiras…

No se me para el pecho

Si no encuentro pa cantar

No era tan difícil dejar que las calles tuvieran su vida…

Y son endebles los pilares que tiene

El arte en mi ciudad

Tu me vacías de vida con todas tus mentiras

No me das alternativa y me alejas de madrid

De calles cortadas no se cubren mis palabras

Y por eso espero al alba callaíta pero prepará

No es necesario esperar que salga el sol

Para que crezcan nuestras flores en las aceras

Escondieron nuestras voces robando cada rincón

Pero es sólo cuestión de tiempo volver a sembrar

Tantos bares, teatros, plazas, calles

Centros sociales, medidas alegales…

Fuerza es lo que sobra

Sólo faltan los lugares donde se respete

El arte patrimonio de la humanidad

Como aquellos días de crianza y en verano

Donde el sol entra en las manos desde el dosde hasta el grial

En su guerra del silencio

Nuestras notas son el incendio

Que no podrán apagar

No es necesario esperar que salga el sol

Para que crezcan nuestras flores en las aceras

Escondieron nuestras voces robando cada rincón

Pero es sólo cuestión de tiempo volver a sembrar

Ze zijn zo stil geweest

De straten van de stad…

Het lijkt erop dat ze nodig hebben

Een snufje zout

waar waren de gitaren?

de oude liedjes

Zonsopgangen om in te kleuren

Het lijkt erop dat ze nodig hebben

Het lijkt

Het lijkt erop dat je werd gevraagd

Rumba en klappen

Ik begrijp je leugens gewoon niet...

Ik weet het niet voor de borst

Als ik geen pa vind om te zingen

Het was niet zo moeilijk om de straten hun leven te laten...

En de pilaren die het heeft zijn dun

kunst in mijn stad

Je leegt me van het leven met al je leugens

Je geeft me geen alternatief en je haalt me ​​weg uit Madrid

Van geblokkeerde straten zijn mijn woorden niet gedekt

En daarom wacht ik op de dageraad, stil maar bereid me voor

Je hoeft niet te wachten tot de zon opkomt

Zodat onze bloemen op de trottoirs kunnen groeien

Ze verborgen onze stemmen en stalen elke hoek

Maar het is slechts een kwestie van tijd om opnieuw te zaaien

Zoveel bars, theaters, pleinen, straten

Sociale centra, wettelijke maatregelen...

Kracht is wat overblijft

Alleen de plaatsen waar het wordt gerespecteerd ontbreken

De werelderfgoedkunst

Zoals die ouderschapsdagen en in de zomer

Waar de zon de handen binnengaat van de dosde tot de graal

In zijn oorlog van stilte

Onze notities zijn het vuur

dat ze niet kunnen uitschakelen

Je hoeft niet te wachten tot de zon opkomt

Zodat onze bloemen op de trottoirs kunnen groeien

Ze verborgen onze stemmen en stalen elke hoek

Maar het is slechts een kwestie van tijd om opnieuw te zaaien