Fra milioni di stelle - Brunori SAS

Forse ha ragione la donna delfino

Che la vita è proprio come te la immagini tu

Ad ognuno la sua verità, la sua dose di fantasia

C'è chi odia la gente quando accende la tv

Chi l’ha dato via per niente, chi non ce la fa più

Chi sorride alla morte in un giorno d’amore

Chi sta in fila da anni, chi non può più aspettare

Tu aggrappata ad un angolo di cielo a guardare

Questo mondo che si infiamma, che si abbraccia o si scanna

Ci sei tu, con il culo per terra ed il morale alle stelle

A tener su la vita con un paio di bretelle

Forse ha ragione il profeta patrizio

Che la vita non è poi questo grande supplizio

E non c'è solamente una via, per raggiungere la verità

C'è chi beve negroni, chi nemmeno un caffè

Chi si è rotto i coglioni di guardare raitre

Chi è partito e si è perso, e chi ha perso il partito

Chi si sente diverso, chi non alza mai un dito

Tu adagiata su un angolo di cielo a guardare

Questo mondo che si affanna, che si illude e si inganna

Ci sei tu, la mia unica luna tra milioni di stelle

A tener su la vita con un paio di bretelle

Misschien heeft de dolfijnvrouw gelijk

Dat leven is zoals je het je voorstelt

Ieder zijn eigen waarheid, zijn dosis fantasie

Er zijn mensen die mensen haten als ze de tv aanzetten

Wie heeft het voor niets weggegeven, wie kan er niet meer tegen

Wie lacht om de dood in een dag van liefde

Wie staat er al jaren in de rij, wie kan niet meer wachten

Jij klampt je vast aan een hoekje van de lucht en kijkt

Deze wereld die ontbrandt, die omhelst of afslacht

Daar ben je, met je kont op de grond en je moreel is torenhoog

Om de taille omhoog te houden met een paar bretels

Misschien heeft de patricische profeet gelijk

Dat het leven toch niet zo'n grote marteling is

En er is niet maar één manier om de waarheid te bereiken

Er zijn mensen die negroni drinken, sommigen zelfs geen koffie

Wie brak de ballen om Raitre te kijken

Wie is er vertrokken en verdwaald, en wie heeft het feest verloren?

Die zich anders voelt, die nooit een vinger uitsteekt

Jij die op een hoek van de hemel ligt te kijken

Deze wereld die angstig is, die zichzelf bedriegt en zichzelf bedriegt

Daar ben je, mijn enige maan onder miljoenen sterren

Om de taille omhoog te houden met een paar bretels