Dr. Martens E01 - BRAV

Évidement, toute cette histoire n’est qu’une fiction

Qui j’espère invitera à la réflexion

Sur les dérives, parfois sectaires d’un isolement social, racial ou économique

Combattre les extrêmes, avant que ce soit l’inverse

Déjà petit, très peu d’amis, souvent solitaire

Unique enfant d’une famille discrète, ouvrière

Qui pour survivre dans ce milieu de bâtiments précaires

Gratte jour et nuit, touche le SMIC pour un taf' de merde

Dure est la vie, mais bon tant pis, il faudra faire avec

T’façon ici, on a beau crier, nul n’entend l’appel

Alors enlisé dans l’oubli, on tente de rester fier

Mais la sère-mi fini très vite par faire baisser la tête

Dix-neuf-cent-quatre-vingt-six, j’avais cinq piges à peine

J’ai vu arriver sans un bruit la douleur quotidienne

D’une mère infirme que les soucis ont quasi rendu muette

D’un daron qui dans le Whisky tente de noyer les dettes

Et qui se venge de ses défaites en détruisant c’qu’il aime

En tabassant souvent ma mère quand ce n’est pas moi-même

Chaque jour plus rude et plus obscur que celui de la veille

Me pousse à traîner dans la rue, fuir cette sale rengaine

À sept-huit piges, passage difficile par l'école primaire

Où j’ai rapidement appris le sens du mot «colère»

Faut dire qu’entendre sans arrêt des «vas-y, nique ta mère»

Marque l’esprit qui encore aujourd’hui me reste en travers

Je me souviens qu'à cette époque, j’aurais souhaiter que crèvent

Tous ces connards de fils de bourges qui m’insultaient sans cesse

De sale pauvre, de cassos, de bâtard parfois même

Finalement cette période forge mon caractère

Un peu plus tard, c’est au lycée que tout s’accélère

Un jour de Mars, pour un regard pourtant ordinaire

Une bande de rabzas et de blacks à la réput' vénère

S’y mettent à quatre pour me coincer dans les chiottes, et merde

Tout va très vite, l’un d’eux me gifle tandis qu’les autres me tiennent

J’essaye de fuir mais tous ces types sur mon corps se jettent

Les coups déferlent et les insultes sur ma gueule s’enchaînent

Aucune issue, et si je suis seul contre quatre, que faire?

Répondre j’aimerais, mais maintenu de force à terre

Une main sur la bouche m’empêche de donner l’alerte

Lorsque soudain, l’un d’eux se lève, prend son élan, abrège

D’un penalty dans les gencives, c’est le trou noir direct

Inconscient, c’est dans mon sang dans lequel je baigne

Qu’on me retrouve quelques instants après ce long calvaire

Transporté aux urgences dans un profond sommeil

C’est seulement trois jours plus tard que je me réveille

Les jambes cassées, les côtes pétées ainsi qu’une trentaine

De points de sutures sur le crâne et l’arcade sourcilière

Sous assistance respiratoire, fracture de l’abdomen

Je m’alimente et n’chie que par des tuyaux désormais

Les journées passent ainsi de suite, ça fait déjà six semaines

Que je suis cloué sur ce lit d’hôpital sans rien faire

À l’exception de quelques visites, trois ou quatre lettres

Je passe le plus clair de mon temps à ruminer ma haine

À ressasser silencieusement chaque minute de cette scène

À contenir douloureusement ma colère et ma peine

Moi qui n’avais jamais rien fait, pourquoi est-ce moi, bordel?

Dit hele verhaal is natuurlijk maar fictie.

Waarvan ik hoop dat het tot reflectie zal uitnodigen

Over de soms sektarische excessen van sociaal, raciaal of economisch isolement

Vecht tegen de extremen, voordat het andersom is

Al klein, heel weinig vrienden, vaak eenzaam

Enig kind uit een discreet arbeidersgezin

Wie overleeft in deze omgeving van precaire gebouwen

Krabt dag en nacht, haalt het minimumloon voor een klotebaan

Het leven is zwaar, maar ach, we zullen er mee moeten dealen

Als je hierheen komt, kunnen we schreeuwen, maar niemand hoort de oproep

Zo vast in de vergetelheid, proberen we trots te blijven

Maar de sere-mi eindigt heel snel door haar hoofd te laten zakken

Negentienzesentachtig, ik was amper vijf jaar oud

Ik zag de dagelijkse pijn geluidloos aankomen

Van een kreupele moeder wiens zorgen haar bijna stom hebben gemaakt

Van een daron die in de Whisky de schulden probeert te verdrinken

En die wraak neemt voor zijn nederlagen door te vernietigen waar hij van houdt

Door mijn moeder vaak in elkaar te slaan terwijl ik het niet ben

Elke dag harder en donkerder dan de dag ervoor

Laat me op straat rondhangen, wegrennen voor dit vuile deuntje

Om zeven voor acht, moeilijke doorgang door de lagere school

Waar ik snel de betekenis van het woord "woede" leerde

Moet zeggen dat ik constant hoor "ga je gang, neuk je moeder"

Markeert de geest die nog steeds in mij aanwezig is

Ik herinner me toen, ik wou dat ik dood zou gaan

Al die klootzakken zonen van de bourgeoisie die me constant beledigden

Vuile armen, cassos, soms zelfs klootzak

Eindelijk smeedt deze periode mijn karakter

Even later, op de middelbare school, gaat alles in een stroomversnelling

Een dag in maart, voor een gewone look

Een stel eerbiedige rabza's en zwarten

Doe hun uiterste best om me vast te laten zitten in het toilet, en fuck it

Alles gaat heel snel, een van hen geeft me een klap terwijl de anderen me vasthouden

Ik probeer te rennen, maar al deze jongens op mijn lichaam gooien

De slagen breken en de beledigingen op mijn gezicht zijn met elkaar verbonden

Geen uitweg, en als ik alleen tegen vier ben, wat moet ik dan doen?

Antwoord Ik zou graag willen, maar met geweld vastgehouden

Een hand voor mijn mond weerhoudt me ervan alarm te slaan

Wanneer plotseling een van hen opstaat, momentum verzamelt, verkort

Van een straf in het tandvlees, het is het directe zwarte gat

Bewusteloos, het zit in mijn bloed dat ik baad

Moge ik kort na deze lange beproeving gevonden worden

In diepe slaap naar SEH gebracht

Pas drie dagen later word ik wakker

Gebroken benen, gebroken ribben en dertig

Steken op de schedel en het wenkbrauwbot

Onder ademhalingsondersteuning, breuk van de buik

Ik voed mezelf en schijt nu alleen door pijpen

De dagen gaan zo voorbij, het is al zes weken geleden

Dat ik vastzit in dit ziekenhuisbed en niets doe

Op een paar bezoeken na, drie of vier brieven

Ik breng het grootste deel van mijn tijd door met piekeren over mijn haat

Stilletjes elke minuut van deze scène herhalen

Om mijn woede en pijn pijnlijk in bedwang te houden

Ik die nog nooit iets had gedaan, waarom ben ik het?