La vanité - Benjamin Biolay

La vanité, ce n’est qu’un mot mais c’est le pire de tes défauts

Le seul que je n’supporte pas, le seul qui m'éloigne de toi

Celui qui me fait dire tout bas, quelquefois, à mi-voix.

La vanité est un péché, je voudrais tellement t’empêcher

De tout gâcher, de gâcher ça, de tout briser d’un geste las

De remiser au débarras l’amour fou, qui rend fou reines et rois.

La vanité est une offense à l'âme perdue de l’enfance

À mon intelligence ou pas, peu m’importe le résultat.

Peu m’importe le résultat, il n’est pas digne de toi.

La vanité, vue sous cet angle, n’est pas la main qui nous étrangle

Juste le soleil qui tournoie lorsqu’on voudrait qu’il reste droit

Mais à la longue, on s’aperçoit qu’elle fissure le futur délicat.

IJdelheid is maar een woord, maar het is de ergste van je fouten

De enige die ik niet kan uitstaan, de enige die me van je weghaalt

Degene die me zachtjes laat zeggen, soms met een lage stem.

IJdelheid is een zonde, ik zou je zo graag willen voorkomen

Om het te verpesten, om het te verpesten, om het allemaal kapot te maken met een vermoeid gebaar

Om gekke liefde weg te doen, die koninginnen en koningen gek maakt.

IJdelheid is een belediging voor de verloren ziel van de kindertijd

Slim of niet, het maakt mij niet uit wat de uitkomst is.

Het kan me niet schelen wat de uitkomst is, het is jou niet waard.

IJdelheid, in dit licht gezien, is niet de hand die ons wurgt

Alleen de zon die ronddraait als je wilt dat hij recht blijft

Maar op de lange termijn realiseren we ons dat het de delicate toekomst kraakt.