Струна - BALU

Посреди ночи горит огнём кабак

В том кабаке в трубке тлеет табак

Путник тянет дым не спеша,

Устали ноги от дороги, и еле дыша,

Опрокинув стопку, затянул песню

Голосом хриплым, но нет той песни чудесней

Гонит ветер искры огня и клубы дыма,

Не задевая путника, пролетая мимо

Вокруг шум, суета, люди толпой бегут вон

От потолка до пола всё объято костром:

От покрытого лаком паркета

До рамки портрета

Путник играет на гитаре, не страшась огня

Злит старую с косой, её к себе маня

«Забери меня ну же» — поёт ей в лицо

И вдруг вокруг вмиг застыло всё

Не выкинешь из песни поэта путника слов

Душевный зов, от которого стынет кровь

Его раненое сердце болит, но бьётся

И из него кровоточа эта песня льётся:

«Я потерял всех, кого можно и нельзя

В небесные края отправилась моя семья

Простите старика, не уберег вас, дети

Пустое сердце пленили хмельные цепи

Я видел много слез, страданья, боли

Давно сдул ветер перемен песок страха с ладони

Смысл жизни разбит как стеклянная тара

Путеводная звезда меркла, не блистала

Да ну, её давно уж утопил в Дону

Она шла ко дну, и я с нею тонул

Думал, уснул, но не тут-то было

Тепло из дома ушло, а его крыша сгнила».

Языки пламени прильнули к плечам плотно

Огонь, художник, кисти, ожоги, тело, полотно

Как карточный дом валились пепельные дюны,

Финальный аккорд порвал нить жизни и струны

Не суди строго, друг, поэт сегодня пьян

И как все люди, поэт не без изъяна

Пусть сегодня бокал мне залечит раны

Под пламя костра и песню гитары

Не суди строго, друг, поэт сегодня пьян

И как все люди, поэт не без изъяна

Я пью за тех, кто меньше нас тут пожил

И всё же, быть может, свидимся мы позже

Midden in de nacht brandt de taverne met vuur

In die herberg smeult tabak in een pijp

De reiziger trekt langzaam aan de rook,

Vermoeide benen van de weg, en nauwelijks ademen,

Omvergeworpen over een stapel, zong een lied

Met een hese stem, maar er is geen prachtig lied meer

De wind drijft vuurvonken en rookwolken aan,

Zonder de reiziger aan te raken, voorbij vliegen

Rond het lawaai, ijdelheid, massa's mensen rennen weg

Van plafond tot vloer is alles bedekt met een vuur:

Van gelakt parket

Tot aan de portretlijst

De reiziger speelt gitaar zonder angst voor vuur

Boze oude met een zeis, wenkte haar naar hem

"Neem me nu meteen" - zingt in haar gezicht

En plotseling bevroor overal om me heen plotseling

Je kunt geen woorden uit het lied van de dichter gooien

Zielsoproep, waaruit het bloed koud wordt

Zijn gewonde hart doet pijn maar klopt

En dit lied bloedt eruit:

“Ik heb iedereen verloren die wel en niet kan

Mijn familie ging naar de hemel

Vergeef de oude man, heb jullie geen kinderen gered

Leeg hart gefascineerd door bedwelmende kettingen

Ik zag veel tranen, lijden, pijn

De wind van verandering heeft lang het zand van angst uit de palm van je hand geblazen.

De zin van het leven is gebroken als een glazen container

De leidende ster vervaagd, scheen niet

Ach, hij heeft haar lang geleden in de Don verdronken

Ze ging naar de bodem en ik verdronk met haar

Ik dacht dat ik in slaap was gevallen, maar daar was het

De hitte is uit het huis verdwenen en het dak is verrot.”

Vlamtongen klampten zich stevig aan de schouders vast

Vuur, kunstenaar, penselen, brandwonden, lichaam, canvas

Asduinen vielen als een kaartenhuis

Het slotakkoord brak de draad van het leven en de snaren

Oordeel niet streng, vriend, de dichter is dronken vandaag

En zoals alle mensen is de dichter niet zonder gebreken

Laat het glas vandaag mijn wonden helen

Onder de vlammen van het vuur en het lied van de gitaar

Oordeel niet streng, vriend, de dichter is dronken vandaag

En zoals alle mensen is de dichter niet zonder gebreken

Ik drink voor degenen die hier minder woonden dan wij

En toch, misschien zien we elkaar later