Кровь и песок - BALU

С высоких гор ветер сдувает песок

В их тени притаившись, наблюдает стрелок

Сквозь призму ему виден вражеский тыл

Прицел аккуратно по лицам солдат скользил

Приклад плотно упёрся в твёрдое плечо

Затвора щелчок.

В голове пошёл отчёт

Всего минута осталась до наступления

Юнцы смеются, не знают, попали в окружение

Злых псов, что готовы рвать их плоть

Питая ярости плод, чтобы сменить радость на боль

Час пробил.

Эхо отразило выстрел

Начался штурм, реки крови близко

А где там за морями слёзы льёт и молитву шепчет устами,

Стоя на коленях в храме

За спасенья сына Богородице Матери,

Старушка мать чадо своё просит спасти,

Уберечь от взрывов и свинцовой картечи,

Чтобы меч недруга не пал на его плечи

Этих слов не слышно среди гор взрывов выстрелов

Пуля нашла приют, в тело парня попав

Солдату тяжко идти, он склонил колено

Пуля пробила грудь, не вырваться из плена

Смерти, пелена застыла на глазах

И вдруг он очутился в тех самых родных местах,

Где играет ручей, детвора смеётся,

Мирно летают птицы, виноградник вьётся

Куда не кинь взор, везде луга и золотые поля,

Стройные берёзы, могучие тополя

Растит отцовская земля богатырей сынов,

На чужбине так сладко звучит её зов

Церковным пением и звоном колоколов

Гармонично играя отблеском куполов,

Вдали видит любимую у ручья,

Не смириться с тем, что не услышит сердец созвучия

Грусть сердце пронзила, дав желанию жить стимул

Вырываясь из плена смерти, что есть силы

Очнулся среди гор, гор солдатских трупов

Мертвая тишина бросала разум в ступор

Лёжа бок о бок с телами друзей несколько дней и ночей,

Боец не сомкнул очей

Совсем угнетаемый смертью и голодом

И только птицы летали над разрушенные городом

Ни залечит душу, ни медаль, ни звание

Навсегда осталось ранено бойца сознание

Как известно в болезни нет друзей, семьи

Солдат живёт тем днём с той самой осени,

Его благоверной, как и войны, след простыл

А он в плену жёлтых стен среди белых простынь

Путь лежит на Восток, там где кровь и песок

Сохнет жизни цветок, пуля целит в висок

За рассветом закат, за закатом восход.

Сотни судеб в расход, вот каков наш итог

Путь лежит на Восток, там где кровь и песок

Сохнет жизни цветок, пуля целит в висок

За рассветом закат, за закатом восход.

Сотни судеб в расход, вот каков наш итог

Uit de hoge bergen waait de wind zand

Verscholen in hun schaduw, kijkt de schutter toe

Door het prisma ziet hij de vijand achter

Het zicht gleed zachtjes over de gezichten van de soldaten

De kolf rustte stevig op een harde schouder

Sluiter klik.

Een rapport ging door mijn hoofd

Nog een minuut voordat

Jongeren lachen, weet niet, werden omsingeld

Boze honden die klaar zijn om hun vlees te verscheuren

De vrucht van woede voeden om vreugde in pijn te veranderen

Het uur heeft geslagen.

De echo weerspiegelde het schot

De aanval is begonnen, de rivieren van bloed zijn dichtbij

En waar daar, voorbij de zeeën, tranen stromen en gebed fluistert met zijn lippen,

Knielen in de tempel

Voor de redding van de zoon van de Moeder van God,

De oude moeder vraagt ​​haar kind te redden,

Bescherm tegen explosies en loodschot,

Zodat het zwaard van de vijand niet op zijn schouders valt

Deze woorden worden niet gehoord tussen de bergen van explosies van schoten

De kogel vond beschutting en raakte het lichaam van de man

Het is moeilijk voor een soldaat om te lopen, hij boog zijn knie

De kogel doorboorde de borst, ontsnap niet uit gevangenschap

Dood, de sluier bevroor voor onze ogen

En plotseling bevond hij zich in die zeer inheemse plaatsen,

Waar de stroom speelt, lachen de kinderen,

Vogels vliegen vredig, de wijngaard waait

Waar je ook kijkt, overal zijn weiden en gouden velden,

Slanke berken, machtige populieren

Op het land van de vader groeien de helden van de zonen,

In een vreemd land klinkt haar roep zo lief

Kerkgezang en klokken

Harmonieus spelend met de weerspiegeling van de koepels,

In de verte ziet hij zijn geliefde bij de stroom,

Kom niet in het reine met het feit dat je de harten van samenklank niet zult horen

Verdriet doorboorde het hart en gaf het verlangen om te leven een stimulans

Ontsnappen uit de gevangenschap van de dood, dat er krachten zijn

Ik werd wakker tussen de bergen, bergen met lijken van soldaten

Doodse stilte wierp de geest in een verdoving

Dagen en nachten zij aan zij liggen met de lichamen van vrienden

De jager sloot zijn ogen niet

Volledig onderdrukt door dood en honger

En alleen vogels vlogen over de verwoeste stad

Noch geneest de ziel, noch de medaille, noch de titel

Voor altijd het gewonde vechtersbewustzijn verlaten

Zoals je weet, zijn er bij de ziekte geen vrienden, familie

De soldaat leeft die dag vanaf diezelfde herfst,

Zijn vrouw is, net als de oorlog, koud geworden

En hij is een gevangene van gele muren tussen witte lakens

Het pad ligt naar het oosten, waar bloed en zand is

De levensbloem droogt op, de kogel richt zich op de tempel

Zonsopgang na zonsondergang, zonsopgang na zonsondergang.

Honderden lotsbestemmingen ten koste van alles, dat is ons resultaat

Het pad ligt naar het oosten, waar bloed en zand is

De levensbloem droogt op, de kogel richt zich op de tempel

Zonsopgang na zonsondergang, zonsopgang na zonsondergang.

Honderden lotsbestemmingen ten koste van alles, dat is ons resultaat