Ophelia - Bacio Di Tosca

Es neigt ein Weidenbaum sich übern Bach

Und zeigt im klaren Strom sein graues Laub,

Mit welchem sie phantastisch Kränze wand

Von Hahnfuß, Nesseln, Maßlieb, Purpurblumen,

Die dreiste Schäfer gröblicher benennen,

Doch unsere züchtgen Mädchen Totenfinger.

Dort, als sie aufklomm, um ihr Laubgewinde

An den gesenkten Ästen aufzuhängen,

Zerbrach ein falscher Zweig, und niederfielen

Die rankenden Trophäen und sie selbst

Ins weinende Gewässer.

Ihre Kleider verbreiteten sich weit und trugen sie

Sirenen gleich ein Weilchen noch empor,

Indes sie Stellen alter Weisen sang,

Als ob sie nicht die eigne Not begriffe,

Wie ein Geschöpf, geboren und begabt

Für dieses Element.

Doch lange währt' es nicht,

Bis ihre Kleider, die sich schwer getrunken,

Das arme Kind von ihren Melodien

Hinunterzogen in den schlamm’gen Tod.

Een wilg buigt zich over de beek

En toont zijn grijze blad in de heldere stroom,

Waarmee ze fantastische kransen kranste

Van boterbloemen, brandnetels, Maßlieb, paarse bloemen,

Noem de stoutmoedige herders grover,

Maar onze gefokte meisjes Totenfinger.

Daar, terwijl ze klom, rond haar draad van gebladerte

om aan de neergelaten takken te hangen,

Brak een valse tak en viel naar beneden

De klimtrofeeën en zijzelf

In de huilende wateren.

Hun kleren verspreidden zich wijd en droegen ze

Sirenes gaan even op

Terwijl ze passages van oude deuntjes zong,

Alsof ze haar eigen behoefte niet begreep,

Als een wezen, geboren en begaafd

Voor dit artikel.

Maar het duurde niet lang

Tot haar kleren, zwaar dronken,

Het arme kind van hun muziek

Naar de modderige dood gesleept.