В рамках закрытия - Артём Татищевский

Интро:

Касается каждого, от одного до десяти.

Спустя четыре тысячи дней много, что поменялось.

Во мне огня не осталось, я то и дело метаюсь,

Как изувеченный пёс, который ждёт, замерзая,

Когда покормят, он не знает слово «Добрый хозяин».

Опять гиперболы, Ready Made, техно-болтовня,

Осиротевшие надежды, что терзают меня.

Гуляют вихрем на пустых полях, и в хаосе прячутся,

За соломенным домом всё разлетается.

Молния, гром, дождь, подохшие шлюхи вблизи обочин.

Моё на хер никому в новое время не нужное творчество.

Мои думы о лучшем слетают с этих рельс,

Воздух разрываю, закрываю подходы к себе.

Пытаюсь что-то наладить, да всё не с теми.

И над тленом даже было раз так в двести теплее,

Но я не без хороших настроений, в одного

Всё сначала попробую, просто верь в меня, бро.

Припев:

Когда последняя строка сотрётся с белой бумаги,

Тогда оставлю вас в покое, пропадут эти песни.

Я в стороне от сплочённости, и не с теми, кто вместе со всеми.

Другие ситуации, совсем другие темы.

Люди приходят-уходят, опять о грустном,

И только она всегда рядом, моя муза.

И когда мы умрём, не будет песен, стихов и альбомов.

Хотелось бы, чтобы это было нескоро.

Бра, помнишь эти движи в пятнадцатом, нашу лиру,

Отходосы с кумарами, на пару последнее делили,

А сейчас куда запропастились те, с кем мы были,

Одни в делах, другим в итоге — могила, как выход.

Я бы не хотел об этом, об опрокинутых когда-то барыгах,

Коварных бестиях, о грёбаном белом.

Об отношениях с Галей, о том, что сами в чём-то были неправы,

Педаль до пола и резко всё обернулось покоем.

Не могу читать о чём-то другом,

Хоть и лавэ гребу лопатой не с рэпа.

Хочу семью, а мне красавица мечтанием с неба

Тычет в лицо, говоря, что ворошу не по делу.

Смешно, действительно, но я всё так же гипертрофирован.

Поднимаюсь и лечу обратно вниз, к верхушке Олимпа,

И чаще просто ищу выгоды, всё круто снаружи!

Попробуй догадаться, что же там в душе.

Припев:

Когда последняя строка сотрётся с белой бумаги,

Тогда оставлю вас в покое, пропадут эти песни.

Я в стороне от сплочённости, и не с теми, кто вместе со всеми.

Другие ситуации, совсем другие темы.

Люди приходят-уходят, опять о грустном,

И только она всегда рядом, моя муза.

И когда мы умрём, не будет песен, стихов и альбомов.

Хотелось бы, чтобы это было нескоро.

Цени свою жизнь, каждый момент —

Это необходимо.

Всё.

Январь, 2016.

Inleiding:

Geldt voor iedereen, van één tot tien.

Vierduizend dagen later is er veel veranderd.

Er is geen vuur meer in mij, ik blijf rond rennen,

Als een kreupele hond die bevriest tijdens het wachten

Als ze hem voeren, kent hij het woord "goede gastheer" niet.

Nogmaals hyperbool, Ready Made, techno chatter,

Orphaned hoopt dat me dat kwelt.

Ze lopen als een wervelwind in lege velden, en verbergen zich in chaos,

Achter het huis met rieten dak valt alles in duigen.

Bliksem, donder, regen, dode hoeren bij de stoeprand.

Mijn verdomde creativiteit heeft niemand nodig in de nieuwe tijd.

Mijn gedachten over de beste vliegen van deze rails,

Ik breek de lucht, sluit de toegangen voor mezelf.

Ik probeer iets te repareren, maar het is niet met die.

En boven de as was het zelfs tweehonderd keer warmer,

Maar ik ben niet zonder een goed humeur, in één

Ik zal eerst alles proberen, geloof gewoon in mij, bro.

Refrein:

Wanneer de laatste regel van het witte papier is gewist,

Dan laat ik je met rust, deze liedjes zullen verdwijnen.

Ik ben weg van solidariteit, en niet met degenen die samen zijn met iedereen.

Andere situaties, totaal andere onderwerpen.

Mensen komen en gaan, opnieuw over trieste dingen,

En alleen zij is er altijd, mijn muze.

En als we sterven, zullen er geen liedjes, gedichten en albums zijn.

Ik wou dat het niet snel was.

Bra, herinner je je deze bewegingen in de vijftiende, onze lier,

Afval met kumars, de laatste was verdeeld in een paar,

En nu waar zijn degenen met wie we waren gegaan,

Sommigen in het bedrijfsleven, anderen uiteindelijk - het graf, als een uitweg.

Ik wil er niet over praten, over de eens omvergeworpen straatventers,

Verraderlijke beesten, over fucking blanken.

Over relaties met Galya, over het feit dat ze zelf ergens fout in waren,

Pedaal op de grond en plotseling veranderde alles in rust.

Kan niet over iets anders lezen

Ook al roei ik geen lave met een schop van rap.

Ik wil een gezin, en ik wil een mooie droom vanuit de lucht

Hij steekt in het gezicht en zegt dat ik het niet over de zaak heb.

Het is grappig, echt, maar ik ben nog steeds hypertrofisch.

Ik sta op en vlieg terug naar de top van Olympus,

En vaker gewoon op zoek naar voordelen, alles is gaaf aan de buitenkant!

Probeer te raden wat er in je ziel omgaat.

Refrein:

Wanneer de laatste regel van het witte papier is gewist,

Dan laat ik je met rust, deze liedjes zullen verdwijnen.

Ik ben weg van solidariteit, en niet met degenen die samen zijn met iedereen.

Andere situaties, totaal andere onderwerpen.

Mensen komen en gaan, opnieuw over trieste dingen,

En alleen zij is er altijd, mijn muze.

En als we sterven, zullen er geen liedjes, gedichten en albums zijn.

Ik wou dat het niet snel was.

Waardeer je leven, elk moment -

Het is noodzakelijk.

Alles.

januari, 2016.