Семь минут - Артём Татищевский

Ты обними мои плечи, не разбирая душу на запчасти.

Не считай меня Богом, я карта не той масти.

Все те моменты радости храни только у сердца,

Не растеряв его за похотливой жизни дверцей.

Не надо ждать — нужно просто поверить себе.

Сейчас это важнее, чем отдаться чей либо-то судьбе.

Ведь ни кому нет дела до пламенных чувств или песен,

Когда наш эгоизм по-больше, чем мысленость бесит!

Мы можем молча дать согласие — время падению,

Быть нашим спутником до дней последних телостарений;

Или оставить ночь, поделив её на конкретику —

Соблюдая в нашей клетке порядок и этику.

Мы на молекулы рассыпимся около моря,

Покой обретая в самом эпицентре поле боя.

Ты меня спросишь — я тебе не отвечу, смеясь;

Невесомость и мечты кричали пламенем искрясь.

Вырежи сердце, оно пульсирует в платье живя.

Чуть-чуть ещё дышит наше безликое «мы», но не «я».

По венам города машины и люди.

Друзья мои,

Разбодяжив выплескивают ненависть на студиях.

Тут не прокатит без лаве, по карману —

Другие правила жизни, где постарели мои мама и папа.

Так же той яркой звезды уже нет, нет и амбиций;

Нет тех, с кем раньше мог бы от делать не*уй рубиться.

Осталось только дэшка воспоминаний, куски тех,

Прожитых лет, запечатленных в моём юном сознании.

Первый трек мне был дороже, чем все ваши рожи.

Последним треком загонишь шпагу под кожу.

А ты не бойся, Родная, я дома же, как и прежде.

Мне было трудно и больно перед тобой быть невеждой.

И я давно успокоился, скинув лишние вещи.

Намного резче, чем раньше, мы с тобой те же.

Припев:

Будь со мной, иди вперед, не смотри назад.

Руку мою держи, когда я буду умирать.

Тебе нужно мною дорожить;

мне — тебя ценить!

Чтобы друг друга не терять — нужно любить!

Будь со мной, иди вперед, не смотри назад.

Руку мою держи, когда я буду умирать.

Тебе нужно мною дорожить;

мне — тебя ценить!

Чтобы друг друга не терять — нужно любить!

Бегут по дорогам часы, молитвами чужими становятся.

Улицы не тянут больше магнитом, нитями зашиты раны.

Интриги были по воле случая,

Теперь, они стали, как очи — закрытыми.

Минимум моих иллюзий на максимум слез.

С кучей ошибок, я стал для пары придуманных грез.

Теперь, ни чуть не зацепит то, что однажды убило.

Внутри мой мир — это скрываю под фальшивой улыбкой.

Ведь там когда-то было лето и яркое солнце,

Было множество друзей и дым у оконца

Согревал меня на пару с крутыми битосами;

Без суеты и мыслей.

Без криминала и замута в районе пятнарика —

В ваших глазах, я потухаю талантливым нариком.

Одни сменили других.

Мой рэп «за жизнь» — для них насмешки,

не связан с их шиком и фартом.

А ты всё больше мечтаешь уехать,

Меня забрать отсюда, пытаясь дышать ровнее.

Нам от моих родителей придется скоро съехать,

Чуток осталось.

На долги лаве уйдет в апреле.

Я посыпал земли на крышку гроба многим знакомым,

Целовал тебя после скандалов бестолковых.

За эту правду, ведь, ни раз опрокидывал стопки.

Смотря в лицо судьбы истоптанной на остановке.

Видишь в моих глазах любовь, она тебе лишь!

Мне так важно, что взаимностью снова ответишь.

Ведь стоит верить только в лучшее, я так и делаю!

Одну тебя благотворя, мы единовы, мы целы!

Припев:

Будь со мной, иди вперед, не смотри назад.

Руку мою держи, когда я буду умирать.

Тебе нужно мною дорожить;

мне — тебя ценить!

Чтобы друг друга не терять — нужно любить!

Будь со мной, иди вперед, не смотри назад.

Руку мою держи, когда я буду умирать.

Тебе нужно мною дорожить;

мне — тебя ценить!

Чтобы друг друга не терять — нужно любить!

Так!

Все готовы.

Все, давайте!

One, two, three…

Подойди ко мне ближе, малыш, я обниму тебя снова.

Птицами с крыш, мы взлетаем, разбивая оковы.

Потом, мы упадем вниз дождевыми каплями,

Став океаном, в лицо подует морской бриз.

Мы две планеты!

Мы сами себе Солнце и Космос!

Ты — мой сюрприз, я — твой ответ на вопрос:

Есть ли чудо?

— видимо есть;

и Бог!

Касаясь твоей ладони — убеждаюсь в этом снова и снова!

Не верить тебе!

Искал причины остаться одним

Из 1000 загубленных видов любви в мире обмана.

Не верив в тебя и в себя — ломал остатки шансов на жизнь,

Бродя немым вдоль серых тротуаров.

Я потушу свою злобу, надеюсь ты поможешь.

Моля о помощи — мой ангел разбился о скалы.

Крикнули «Снято!», — и сказали «Вскоре подытожим».

Как и все — ушел, забыв про то, что было свято.

Спят мои демоны.

Доброта под обидами спрятана.

Снова котенком от холода лезешь под одеяло.

Нежно обняв моё покрытое шрамами тело.

Я всё надеюсь, что лишь этого ты и хотела.

По венам города всё те же машинные люди.

Так не ожиданно твой голос по утру разбудит.

Нет никого важней тебя.

Сотри все мои треки!

Прими меня таким, какой я есть — на веки!

Припев:

Нам не нужно кричать, что любовь — это сон.

Если, явь — это ты и я.

Просто поверь, не пытайся покинуть, бежать от меня.

Ведь, мы с тобою теперь семья.

Время лишь пепел, — оно сотрет все обиды, поставив после точку.

Подарит, нам на радость, умных сыночка и дочку.

И даже если сейчас, как ни кстати — трудно…

Я верю в нас, любимая.

Все будет круто!

Je omhelst mijn schouders zonder mijn ziel in delen uit elkaar te halen.

Beschouw me niet als God, ik ben de verkeerde kaart.

Houd al die momenten van vreugde alleen in het hart,

Zonder het te verliezen achter de deur van een wellustig leven.

U hoeft niet te wachten - u hoeft alleen maar in uzelf te geloven.

Dit is belangrijker dan toegeven aan het lot van iemand anders.

Niemand geeft tenslotte om vurige gevoelens of liedjes,

Wanneer ons egoïsme meer woedend maakt dan mentaliteit!

We kunnen het stilzwijgend eens zijn - tijd om te vallen,

Om onze metgezel te zijn tot de dagen van de laatste lichaamsveroudering;

Of verlaat de nacht en verdeel het in details -

Orde en ethiek in onze kooi bewaren.

We zullen verbrokkelen in moleculen in de buurt van de zee,

Rust vinden in het epicentrum van het slagveld.

Je vraagt ​​het mij - ik zal je niet lachend antwoorden;

Gewichtloosheid en dromen schreeuwden met sprankelende vlammen.

Knip het hart uit, het pulseert in de jurk terwijl je leeft.

Ons anonieme 'wij' ademt nog een beetje, maar niet 'ik'.

Door de aderen van de stad, auto's en mensen.

Mijn vrienden,

Nadat ze zijn losgelaten, storten ze haat uit in de studio's.

Het werkt hier niet zonder lava, het is betaalbaar...

Andere leefregels waar mijn vader en moeder oud werden.

Ook die stralende ster is er niet meer, ambities zijn er niet;

Er zijn geen mensen met wie ik niet eerder kon vechten.

Het enige dat overblijft is een vleugje herinneringen, stukjes daarvan

Jaren geleefd in mijn jonge geest gegrift.

Het eerste nummer was me dierbaarder dan al jullie gezichten.

Het laatste nummer zal het zwaard onder de huid drijven.

En wees niet bang, schat, ik ben thuis, zoals voorheen.

Het was moeilijk en pijnlijk voor mij om onwetend te zijn tegenover jou.

En ik kalmeerde lang geleden en gooide onnodige dingen weg.

Veel scherper dan voorheen, jij en ik zijn hetzelfde.

Refrein:

Wees bij me, ga vooruit, kijk niet achterom.

Houd mijn hand vast als ik sterf.

Je moet me koesteren;

Ik waardeer jou!

Om elkaar niet te verliezen, moet je liefhebben!

Wees bij me, ga vooruit, kijk niet achterom.

Houd mijn hand vast als ik sterf.

Je moet me koesteren;

Ik waardeer jou!

Om elkaar niet te verliezen, moet je liefhebben!

Uren lopen langs de wegen, gebeden worden vreemden.

De straten trekken niet meer als een magneet, wonden worden dichtgenaaid met draadjes.

De intriges waren toevallig,

Nu zijn ze als ogen geworden - gesloten.

Het minimum van mijn illusies voor het maximum aan tranen.

Met een heleboel fouten werd ik voor een paar verzonnen dromen.

Nu zal niet een klein beetje verslaafd raken aan wat ooit heeft gedood.

In mijn wereld - ik verberg het onder een valse glimlach.

Er was tenslotte eens zomer en een felle zon,

Er waren veel vrienden en rook aan het raam

Hij verwarmde me voor een paar met coole stukjes;

Zonder poespas en gedachten.

Zonder misdaad en verwarring in het gebied van Pyatnariki -

In jouw ogen ga ik eruit als een getalenteerde junkie.

Sommigen hebben anderen vervangen.

Mijn rap "voor het leven" is een aanfluiting voor hen,

niet geassocieerd met hun chic en geluk.

En je droomt er steeds meer van om te vertrekken,

Haal me hier weg, probeer gelijkmatig te ademen.

We zullen binnenkort moeten verhuizen bij mijn ouders,

Een beetje links.

De lava gaat in april in de schulden.

Ik sprenkelde aarde op het kistdeksel van vele kennissen,

Ik kuste je na stomme schandalen.

Voor deze waarheid heeft hij tenslotte meer dan eens stapels omvergeworpen.

Kijkend in het gezicht van het lot vertrapt bij de bushalte.

Je ziet liefde in mijn ogen, het is alleen voor jou!

Het is zo belangrijk voor mij dat je weer iets beantwoordt.

Je moet tenslotte alleen in het beste geloven, ik doe het!

Alleen u goeddoen, wij zijn één, wij zijn heel!

Refrein:

Wees bij me, ga vooruit, kijk niet achterom.

Houd mijn hand vast als ik sterf.

Je moet me koesteren;

Ik waardeer jou!

Om elkaar niet te verliezen, moet je liefhebben!

Wees bij me, ga vooruit, kijk niet achterom.

Houd mijn hand vast als ik sterf.

Je moet me koesteren;

Ik waardeer jou!

Om elkaar niet te verliezen, moet je liefhebben!

Dus!

Iedereen is klaar.

Iedereen, laten we gaan!

Een twee drie...

Kom dichter bij me schat, ik zal je weer omhelzen.

Vogels van de daken, we stijgen op en breken de boeien.

Dan vallen we neer als regendruppels,

Als je een oceaan bent geworden, zal er een zeebries in je gezicht waaien.

We zijn twee planeten!

Wij zijn onze eigen zon en kosmos!

U bent mijn verrassing, ik ben uw antwoord op de vraag:

Is er een wonder?

- blijkbaar is er;

en God!

Je handpalm aanraken - daar ben ik keer op keer van overtuigd!

Geloof je niet!

Op zoek naar redenen om alleen te zijn

Van de 1000 geruïneerde soorten liefde in de wereld van bedrog.

Ik geloofde niet in jou en in mezelf - ik brak de rest van de kansen op leven,

Dwaal stom over de grijze trottoirs.

Ik zal mijn woede uiten, ik hoop dat je kunt helpen.

Bidden om hulp - mijn engel stortte neer op de rotsen.

Ze riepen "Cut!", en zeiden "Binnenkort zullen we samenvatten."

Net als iedereen ging hij weg, vergetend wat heilig was.

Slaap mijn demonen.

Vriendelijkheid is verborgen onder beledigingen.

Nogmaals, als een kitten kruip je onder de dekens van de kou.

Zachtjes mijn gehavende lichaam omhelzen.

Ik blijf hopen dat dit precies is wat je wilde.

Door de aderen van de stad, dezelfde machinemensen.

Dus onverwachts zal je stem je 's ochtends wakker maken.

Er is niemand belangrijker dan jij.

Wis al mijn sporen!

Accepteer me zoals ik ben - voor altijd!

Refrein:

We hoeven niet te roepen dat liefde een droom is.

Als de werkelijkheid jij en ik is.

Geloof gewoon, probeer niet weg te gaan, ren van me weg.

Per slot van rekening zijn jij en ik nu een gezin.

Tijd is slechts as - het zal alle wrok uitwissen en er een punt achter zetten.

Hij zal ons, voor vreugde, een slimme zoon en dochter geven.

En ook al is het nu trouwens moeilijk...

Ik geloof in ons, mijn liefste.

Alles zal cool zijn!