Провинция спит - Артём Татищевский, Dem prod.

Пока мой город спит, я диалог веду сам с собой за жизнь.

Вряд ли поймёшь меня, ты вникай в куплет под бит.

Люди вон там пытаются всё найти алгоритмы.

Как тут не прогнуться под обыденный будничный ритм?

Мы разучились любить, ценить то, что нам дорого.

Вдыхаешь каждый день ты запах заводского города.

Всё ожидаешь лучший день, время.

Но это replay и бремя поедает тебя незаметно.

Людская бездна.

Цинизм давит.

Мы взяли за правило.

Тут каждый выживает сам, а кто слабее — схавает.

Разбитая любовь и боль, ненависть.

Я благодарен маме, что уберегла от падения в бездну.

Но, разделяет также только один шаг.

И пока не собираюсь я поднимать белый флаг.

Когда-нибудь время потушит огонёк внутри.

А пока взгляд, полный надежды уткну в небеса.

И пока что провинция спит, делю на брюхе Гарик.

Тимоха мясо жарит.

Район окутал туман.

Середина весны, открыты окна.

В квартиру холодным потоком лесная сырость.

Простая искренность это то, что не чуждо нам.

Всякий хлам из головы, пустил рутиль, начитан умными книгами.

Вместе с тем мы уничтожим бликами.

Размышляю.

Трафик авто по нулям.

Встречаем закат.

Из колонок вещает музыка прошлого.

Нет уж никого, кто был мне должен, кому я должен.

Время ставит на свои места всё.

Всё как в романах …

Распакуешься до самой мелочи.

Спасибо всем моим трудностям, что придали уверенности.

Во имя здравомыслия, бесконечности.

Terwijl mijn stad slaapt, voer ik een dialoog met mezelf voor het leven.

Het is onwaarschijnlijk dat je me zult begrijpen, je duikt in het couplet onder de beat.

Mensen daar proberen algoritmen te vinden.

Hoe kun je niet buigen onder het gewone alledaagse ritme?

We zijn vergeten hoe lief te hebben, te waarderen wat ons dierbaar is.

Elke dag adem je de geur van een fabrieksstad in.

Allemaal wachtend op een betere dag, tijd.

Maar dit is een herhaling en de last vreet je ongemerkt op.

Menselijke afgrond.

Het cynisme is dringend.

We namen het als een regel.

Hier overleeft iedereen alleen, en wie zwakker is - holt.

Gebroken liefde en pijn, haat.

Ik ben mijn moeder dankbaar dat ze me heeft gered van de afgrond.

Maar deelt ook slechts één stap.

En totdat ik de witte vlag ga hijsen.

Ooit zal de tijd het vuur binnen doven.

Ondertussen zal ik vol hoop naar de lucht kijken.

En terwijl de provincie slaapt, verdeel ik Garik op mijn buik.

Timokha frituurt vlees.

Het gebied was gehuld in mist.

Midden in de lente, ramen open.

Een koude stroom bosvocht het appartement in.

Eenvoudige oprechtheid is iets dat ons niet vreemd is.

Alle onzin uit het hoofd, de rutiel gestart, goed gelezen met slimme boeken.

Tegelijkertijd zullen we vernietigen met verblinding.

ik zit te denken.

Autoverkeer met nullen.

We ontmoeten de zonsondergang.

Uit de speakers klinkt de muziek van vroeger.

Er is niemand die mij iets verschuldigd is, aan wie ik iets schuldig ben.

De tijd zet alles op zijn plaats.

Alles is zoals in romans...

Uitpakken tot in het kleinste detail.

Dankzij al mijn moeilijkheden die me vertrouwen gaven.

In de naam van gezond verstand, oneindigheid.