Позови меня - Арктида

Распахнула осень двери ветру сентября.

Тем, кто прошлому не верит нечего терять

Звезды мечутся в испуге где-то высоко.

Иногда бывает трудно позабыть любовь

Отчего так мало нам досталось дней?

Отчего погас он, свет любви твоей?

Опадает лето в даль иного дня,

Сквозь тоску и беды позови меня.

Из кольца земного плена нас спасала ночь.

На краю большой вселенной падал звездный дождь.

Наше краденое счастье было нелегко,

И рвалась душа на части из своих оков

De herfst opende zijn deuren voor de septemberwind.

Degenen die niet in het verleden geloven, hebben niets te verliezen

De sterren rennen ergens hoog in angst rond.

Soms is het moeilijk om liefde te vergeten

Waarom hebben we zo weinig dagen?

Waarom ging hij uit, het licht van jouw liefde?

De zomer valt in de verte van een andere dag,

Roep me door verlangen en problemen.

De nacht heeft ons gered uit de ring van aardse gevangenschap.

Sterrenregen viel op de rand van het grote heelal.

Ons gestolen geluk was niet gemakkelijk

En de ziel werd verscheurd uit haar boeien