Мы штурмуем небеса - Арктида

Нам надоело жить на дне,

В болезнях, в горе, на земле,

И вот однажды мы решились на побег.

Всю злобу и желанье жить

В себе должны мы сохранить,

Пусть наша ярость будет нам как оберег.

Плечом к плечу, вперёд и вверх,

Хоть эта доля не для всех,

Не каждый мести поднимает паруса.

Но кто прозрел и полон сил,

Кто помнит всё и не простил –

Пускай соприкоснутся наши полюса.

Сегодня мы штурмуем небеса!

Они твердили лишь одно:

Что свыше всё предрешено,

И мы веками внемли этим голосам.

Но что-то вдруг оборвалось,

В сердцах сомненье заскреблось,

И больше мы не верим в эти чудеса.

Вперёд, абсурдные войска!

Пора возмездия близка,

Уж поднебесная виднеется краса.

Из самых недр, черноты,

Отбросив слёзы и мечты,

Лишь только гнев, и ветер вьётся в волосах.

Сегодня мы штурмуем небеса!

We zijn het zat om op de bodem te leven,

In ziekte, in verdriet, op aarde,

En op een dag besloten we weg te rennen.

Alle woede en verlangen om te leven

We moeten binnen onszelf blijven

Laat onze woede voor ons zijn als een talisman.

Schouder aan schouder, vooruit en omhoog,

Hoewel dit aandeel niet voor iedereen is weggelegd,

Niet elke wraak vaart uit.

Maar wie heeft zijn gezicht gekregen en is vol van kracht,

Wie herinnert zich alles en vergeeft niet -

Laat onze polen elkaar raken.

Vandaag bestormen we de lucht!

Ze zeiden maar één ding:

Dat alles van bovenaf bepaald is

En we hebben eeuwenlang naar deze stemmen geluisterd.

Maar er brak plotseling iets

Twijfel kroop in de harten

En we geloven niet meer in deze wonderen.

Vooruit, absurde troepen!

De tijd van vergelding is nabij

Hemelse schoonheid is zichtbaar.

Uit de diepste diepten, duisternis,

Gooi tranen en dromen weg

Alleen woede, en de wind krult in je haar.

Vandaag bestormen we de lucht!