Дождь - Арктида

Снег по весне недобрый,

мучает в сотни жал.

Кипы вселенской боли

на облаках лежат.

Падает белый молот,

падает на меня.

Холод, отвязный холод

небо с землёй сровнял.

Вечная скрипка ноет,

шепчет, что всё путём.

Даже сейчас, весною,

ты не пришёл дождём.

.Как ты давил педали!

Трусов бросало в дрожь.

Мы лишь слегка отстали,

мы на подходе, Дождь.

Мысли свалялись комом,

бьются о парапет.

Душам людским бездомным

в мире покоя нет.

Держит удар апреля

вымерзшая земля.

Знай, я ее согрею,

слышишь — сумею я!

Нам недосуг бороться,

мы наугад идём.

Чья-то душа прольётся

в душу мою дождем.

Как ты давил педали!

Трусов бросало в дрожь.

Мы лишь слегка отстали,

мы на подходе, Дождь.

Мы не устали, ещё не устали.

Кто-то над нами заплатит за нас.

Там, в гулком зале, на главном экране

ждёт победителей новый сеанс.

Sneeuw in de lente is onvriendelijk,

gekweld door honderden steken.

Balen van universele pijn

op de wolken liggen.

Vallende witte hamer

valt op mij.

Koud, bitter koud

de hemel met de grond gelijk gemaakt.

De eeuwige viool jankt

fluistert dat alles in orde is.

Ook nu, in het voorjaar,

je bent niet in de regen gekomen.

.Hoe heb je getrapt!

De lafaards beefden.

We lopen maar een beetje achter

we zijn onderweg, Rain.

Gedachten vielen in een brok,

het raken van de borstwering.

Zielen van de daklozen

er is geen rust in de wereld.

Blijft april raken

bevroren aarde.

Weet dat ik haar warm zal houden

hoor - ik kan het!

We hebben geen tijd om te vechten

we gaan willekeurig.

Iemands ziel zal morsen

regen in mijn ziel.

Hoe heb je getrapt!

De lafaards beefden.

We lopen maar een beetje achter

we zijn onderweg, Rain.

We zijn niet moe, we zijn nog niet moe.

Iemand boven ons zal voor ons betalen.

Daar, in de galmende zaal, op het hoofdscherm

wachten op de winnaars van de nieuwe sessie.