Осень - Арктида

Уже давно я перестал искать,

Я позабыл любовь и теплоту.

Тоска и холод не дают мне встать,

И вспомнить не дают мою мечту.

Далеко по морю скорби мое сердце тихо уплывет,

Не прощаясь, потому что здесь меня никто не ждет.

Вот я один с этой осенью,

Где хоровод листьев носится.

Моя душа в небо просится из тьмы глубин.

Вот я один с этим холодом,

В груди тоска, ну, а в горле ком,

А небеса сыплют золотом и я один.

Я был моложе и я был глупей,

Кто упрекнет, тот значит не жил.

Я жил тем светом призрачных огней,

Но светят мне они все реже.

Далеко по морю скорби мое сердце тихо уплывет,

Не прощаясь, потому что здесь меня никто не ждет.

Het is lang geleden dat ik gestopt ben met zoeken

Ik vergat liefde en warmte.

Verlangen en kou laten me niet opstaan,

En ze laten me mijn droom niet herinneren.

Ver over de zee van verdriet zal mijn hart rustig zeilen,

Zonder afscheid te nemen, want hier wacht niemand op me.

Hier ben ik alleen met deze herfst,

Waar de ronde dans van bladeren wordt gedragen.

Mijn ziel vraagt ​​om de hemel uit de duisternis van de diepten.

Hier ben ik alleen met deze kou,

Er is verlangen in de borst, wel, maar er is een brok in de keel,

En de hemel giet goud en ik ben alleen.

Ik was jonger en ik was dommer

Wie verwijt, betekent dat hij niet heeft geleefd.

Ik leefde bij dat licht van spookachtige lichten,

Maar bij mij blinken ze steeds minder.

Ver over de zee van verdriet zal mijn hart rustig zeilen,

Zonder afscheid te nemen, want hier wacht niemand op me.