Нечего терять - Арктида

Плоть обжигая надеждой,

Шёл я сквозь дебри веков.

Боль становилась моею одеждой,

Бременем смертных грехов.

Ветер холодный и мокрый

Больно хлестал по лицу.

Долго стучался я в двери и окна,

Жизнь подходила к концу

(Припев)

Нечего терять — вот моя свобода.

Ветер развеял все тайны мои и мне уже всё равно.

Некуда бежать, нет такого брода.

Ведь перейти эту реку разлук, мне одному не дано.

Стало душою забвенье,

Совестью стала тоска.

Но я забыл, что такое смятенье,

И я забыл, что искал.

Кто и за что меня проклял,

Стало мне вдруг всё равно.

Пусть не свободный я не свободный,

Только я знаю одно.

(Припев)

Vlees brandend van hoop

Ik liep door de jungle van eeuwen.

Pijn werd mijn kleding

De last van de doodzonden.

De wind is koud en nat

Pijnlijk in het gezicht geslagen.

Lange tijd klopte ik op deuren en ramen,

Het leven kwam tot een einde

(Refrein)

Niets te verliezen - dat is mijn vrijheid.

De wind verdreef al mijn geheimen en het kan me niet meer schelen.

Er is nergens om te rennen, er is niet zo'n doorwaadbare plaats.

Het is tenslotte niet aan mij alleen gegeven om deze rivier van scheiding over te steken.

Vergetelheid werd de ziel

Verdriet is geweten geworden.

Maar ik ben vergeten wat verwarring is

En ik vergat wat ik zocht.

Wie en waarom heeft me vervloekt

Het maakte me ineens niet meer uit.

Mag ik niet vrij zijn,

Alleen ik weet één ding.

(Refrein)