On the Fence - Arch / Matheos

I am over my head, the river that sustains became a waterfall

Don’t let go, I’m in too deep and I can’t breathe

Under, pulling me down, the long arm of the critic pathological

And I digress, I know I’m not the only one

I know I’m not the only one

On the fence again

Means have met their end

The winds of change around the bend

And I’m on the fence my friend

I stand close to the edge, the crystal fault gleaming with perfection

And I wonder why the glass beneath my feet gives away

I am bringing to life a puppet of pretension and denial

And so haunting is the painted affect of his smile

Painted affect of his smile

On the fence again

Means have met their ends

The winds of change around the bend

I’m on the fence my friend

On the fence again

The ghost that I befriend

Is with me till the bitter end

I’m on the fence my friend

I’m wandering through my field of dreams

Darkened clouds surround me

Reckless I abandoned you

Throwing caution to the wind

Diary of dead memories resonates inside me

Dissonance from afar, so blessed so cursed we are

Pages of my life torn away and thrown to the sky

Me and my shadow why, it’s never easy to say goodbye

Crawling before we believed we could stand

Fall after fall we would trust once again

Shattered and broken love the illusion takes us by the hand

When it abandons you, you will understand

When you held the rose in your hand

And you failed to understand

You held to tight, the thorns they made you bleed

You laid love down to die, wilt away before your eyes

Flaws are of your own, not of the rose you fool

I am over my head, the river that sustains became a waterfall

Don’t let go, I’m in to deep and I can’t breathe

Under, pulling me down, the long arm of the critic pathological

And I digress, I know I’m not the only one

Ik ben boven mijn hoofd, de rivier die in stand blijft werd een waterval

Laat niet los, ik zit te diep en ik kan niet ademen

Onder, me naar beneden trekkend, de lange arm van de pathologische criticus

En ik dwaal af, ik weet dat ik niet de enige ben

Ik weet dat ik niet de enige ben

Weer op het hek

Middelen hebben hun doel bereikt

De wind van verandering in de bocht

En ik sta op het hek mijn vriend

Ik sta dicht bij de rand, de kristalfout glimmend van perfectie

En ik vraag me af waarom het glas onder mijn voeten verraadt

Ik breng een pop van pretentie en ontkenning tot leven

En zo spookachtig is het geschilderde effect van zijn glimlach

Geschilderd effect van zijn glimlach

Weer op het hek

Middelen hebben hun doel bereikt

De wind van verandering in de bocht

Ik sta op het hek mijn vriend

Weer op het hek

De geest waarmee ik bevriend ben

Is bij mij tot het bittere einde

Ik sta op het hek mijn vriend

Ik dwaal door mijn droomveld

Donkere wolken omringen mij

Roekeloos heb ik je in de steek gelaten

Voorzichtigheid tegen de wind werpen

Dagboek van dode herinneringen resoneert in mij

Dissonantie uit de verte, zo gezegend, zo vervloekt zijn we

Pagina's van mijn leven verscheurd en in de lucht gegooid

Ik en mijn schaduw waarom, het is nooit gemakkelijk om afscheid te nemen

Kruipen voordat we geloofden dat we konden staan

Herfst na herfst zouden we weer vertrouwen

Verbrijzelde en gebroken liefde neemt de illusie ons bij de hand

Als het je in de steek laat, zul je het begrijpen

Toen je de roos in je hand hield

En je hebt het niet begrepen

Je hield je stevig vast, de doornen lieten je bloeden

Je legde liefde neer om te sterven, verwelkte voor je ogen

Gebreken zijn van jezelf, niet van de roos die je voor de gek houdt

Ik ben boven mijn hoofd, de rivier die in stand blijft werd een waterval

Laat niet los, ik zit te diep en ik kan niet ademen

Onder, me naar beneden trekkend, de lange arm van de pathologische criticus

En ik dwaal af, ik weet dat ik niet de enige ben