Never in Your Hands - Arch / Matheos

Dancing in the still of winter

The May Queen prays for sun

Writes upon her dead horse carousel

A diary of sorrows

And it seems a stranglehold on her yesterday

Is slipping away

The allure of all that shimmers on

Sparks a tinder’s dying flames

Her bated breath obscures the view

Through windows to a garden

Being tended to by sparrows

Perched upon the wither

Pleading with rain gods

To come wash her sins away

She thought she’d never make it back again

This storm is dying

And if you find that songbird in your heart

Seems strangely silent

The sun of all you’ll ever

Means all was never in your hands

There’s a tattered man with a guitar in his hand

That gently weeps from his dying soul

Drifters pay no mind and pass by

Like shadows of the crows

Missionary, sanctuary

Testifies with borrows words

Singing haunting melodies

But no one’s listening anymore

This crow knows when to fly away

From places nothing ever grows

In his dreams awaits a lady

Of the sparrows

Losing your way home

The quicksand it pulls you under

You thought you’d never make it back again

Here you stand to wonder

And if you find that songbird in your heart

Seems strangely silent

The sum of all you’ll ever be

Was never in your hands

Tell me why must you bring what I can’t bear

What I can’t hold, what I can’t carry?

Why should I bow before a man

With his blood on my hands?

We are what we are, what we always were

What we will always be

Beyond what we hold in our hands

Is just endless surrender

As I close my eyes I fade away

I hear voices say, remnants of yesterday, all fades away

When the darkness comes, in the light of day

And it’s always near, wish I could wish it away, I fade away

As I lay me down, I fade away

How we learn to trust, how we learn trust betrays, I fade away

As I pone my eyes I look away

How we learn in love sometimes our love can stray, blue turns to gray

As I close my eyes I can hear the rain

All the things they say, heavy your words can weigh, I fade away

And how soon we forget the blessed lives we’re given

And how late we regret the lies we’re living

The sins of those before you

Winds of change, the wrath of another

Waves of you in still waters

In your hand, sometimes never

And if you find that songbird in your heart

Alive with rapture

The sum of all of your years

All was never in your hands

Never in your hands my friend

It was never ever in your hands

Dansen in de stilte van de winter

De meikoningin bidt om zon

Schrijft op haar dode paardencarrousel

Een dagboek van verdriet

En het lijkt een wurggreep op haar gisteren

Glijdt weg

De allure van alles wat glinstert

Vonken de uitstervende vlammen van een tondel

Haar ingehouden adem verduistert het uitzicht

Door ramen naar een tuin

Verzorgd worden door mussen

Neergestreken op de schoft

Pleiten met regengoden

Om haar zonden weg te wassen

Ze dacht dat ze het nooit meer zou redden

Deze storm is aan het sterven

En als je die zangvogel in je hart vindt

Lijkt vreemd stil

De zon van alles wat je ooit zult zien

Betekent dat u nooit alles in uw handen had

Er is een aan flarden gescheurde man met een gitaar in zijn hand

Dat zachtjes huilt vanuit zijn stervende ziel

Drifters letten niet op en komen voorbij

Als schaduwen van de kraaien

Missionaris, heiligdom

Getuigt met geleende woorden

Beklijvende melodieën zingen

Maar niemand luistert meer

Deze kraai weet wanneer hij moet wegvliegen

Van plaatsen groeit nooit iets

In zijn dromen wacht een dame

Van de mussen

De weg naar huis kwijtraken

Het drijfzand waar het je onderdoor trekt

Je dacht dat je nooit meer terug zou komen

Hier sta je om je af te vragen

En als je die zangvogel in je hart vindt

Lijkt vreemd stil

De som van alles wat je ooit zult zijn

Was nooit in jouw handen

Vertel me waarom moet je meenemen wat ik niet kan verdragen?

Wat kan ik niet vasthouden, wat kan ik niet dragen?

Waarom zou ik buigen voor een man?

Met zijn bloed aan mijn handen?

We zijn wat we zijn, wat we altijd waren

Wat we altijd zullen zijn

Verder dan wat we in onze handen hebben

Is gewoon eindeloze overgave?

Als ik mijn ogen sluit, vervaag ik

Ik hoor stemmen zeggen, overblijfselen van gisteren, alles vervaagt

Wanneer de duisternis komt, in het licht van de dag

En het is altijd dichtbij, ik wou dat ik het weg kon wensen, ik vervaagde

Terwijl ik me neerleg, vervaag ik

Hoe we leren te vertrouwen, hoe we leren dat vertrouwen verraadt, ik vervaag

Terwijl ik mijn ogen dichtkneed, kijk ik weg

Hoe we leren in liefde, soms kan onze liefde afdwalen, blauw wordt grijs

Terwijl ik mijn ogen sluit, hoor ik de regen

Alle dingen die ze zeggen, zwaar je woorden kunnen wegen, ik vervaag

En hoe snel vergeten we de gezegende levens die we hebben gekregen

En hoe laat hebben we spijt van de leugens waarin we leven?

De zonden van degenen die voor u waren

Winden van verandering, de toorn van een ander

Golven van jou in stilstaand water

In je hand, soms nooit

En als je die zangvogel in je hart vindt

Levend met vervoering

De som van al je jaren

Alles was nooit in jouw handen

Nooit in jouw handen mijn vriend

Het was nooit in jouw handen