The Lakes Of Pontchartrain - Andy M. Stewart

Being on one bright March morning

I bid New Orleans adieu

And I took the road to Jackson Town

My fortune to renew

I cursed all foreign money

No credit could I gain

Which filled my heart with longing for

The lakes of Ponchartrain

I stepped on board of a railroad car

Beneath the morning sun

And I rode the rods till evening

And laid me down again

No friend to me, all strangers

Till a dark girl towards me came

And I fell in love with a Creole girl

By the lakes of Ponchartrain

I said, «My pretty Creole girl

My money here’s no good

If it weren’t for the alligators

I’d sleep out in the wood»

«You're welcome here, kind stranger

Our house is very plain

But we never turned a stranger out

On the banks of Pontchartrain»

She took me to her mammy’s house

And treated me right well

The hair upon her shoulders

In long dark ringlets fell

To try to paint her beauty

I’m sure would be in vain

So handsome was my Creole girl

By the lakes of Pontchartrain

I asked her if she’d marry me

Oh no, that could never be

For she had got a lover

And he was far at sea

And she vowed that she would wait for him

And true she would remain

So constant was my Creole girl

By the lakes of Pontchartrain

So fare-thee-well, my bonnie young girl

I never will see you more

But I’ll ne’er forget your kindness

In the cottage by the shore

And at each social gathering

A flowing glass I’ll drink

And I’ll drink a health to my Creole girl

By the lakes of Pontchartrain

Op een heldere ochtend in maart zijn

Ik bied New Orleans adieu

En ik nam de weg naar Jackson Town

Mijn geluk om te verlengen

Ik heb al het buitenlandse geld vervloekt

Ik kan geen tegoed krijgen

Waar mijn hart met verlangen naar vervulde

De meren van Ponchartrain

Ik stapte aan boord van een treinwagon

Onder de ochtendzon

En ik reed de hengels tot de avond

En legde me weer neer

Geen vriend voor mij, allemaal vreemden

Tot er een donker meisje naar me toe kwam

En ik werd verliefd op een Creools meisje

Bij de meren van Ponchartrain

Ik zei: «Mijn mooie Creoolse meisje»

Mijn geld hier is niet goed

Als het niet voor de alligators was

Ik zou buiten in het bos slapen»

"Graag gedaan, vriendelijke vreemdeling"

Ons huis is heel eenvoudig

Maar we zijn nooit een vreemde geworden

Aan de oevers van Pontchartrain»

Ze nam me mee naar het huis van haar moeder

En behandelde me goed

Het haar op haar schouders

In lange donkere krullen vielen

Om te proberen haar schoonheid te schilderen

Ik weet zeker dat het tevergeefs zou zijn

Zo knap was mijn Creoolse meisje

Bij de meren van Pontchartrain

Ik vroeg haar of ze met me wilde trouwen

Oh nee, dat kan nooit zijn

Want ze had een minnaar gekregen

En hij was ver op zee

En ze zwoer dat ze op hem zou wachten

En waar zou ze blijven

Zo constant was mijn Creoolse meisje

Bij de meren van Pontchartrain

Dus vaarwel, mijn bonnie jonge meid

Ik zal je nooit meer zien

Maar ik zal je vriendelijkheid nooit vergeten

In het huisje aan de kust

En bij elke sociale bijeenkomst

Een stromend glas dat ik zal drinken

En ik drink een gezondheid op mijn Creoolse meisje

Bij de meren van Pontchartrain