The Irish Stranger - Andy M. Stewart

Pity the fate of a poor Irish stranger

That wanders so far from his home

That sighs for protection from want, woe, and danger

That knows not from which way for to roam

Yet I’ll never return to Hibernia’s green bowers

For tyranny tramples the sweetest of flowers

That once gave me comfort in loneliest hoursâ€"

Now they are gone I shall ne’er see them more

With wonder I gazed on yon lofty building

As in grandeur I rose from its lord

But soon I beheld my fair garden yielding

The choicest of fruit for his foe

But, where is my father’s lone cottage of clay

Wherein I' ve spent many a long day

Alas !

has his lordship conniv’d it away?

Yes, it is gone, I shall never see it more

When nature was seen in the sloe bush and bramble

All smiling in beautiful bloom

Over the fields without danger, I often

Did ramble amidst their perfume;

I have wranged through the woods where the gay feather’d

Throng

Joyfully sung their loud echoing songâ€"

These days then of summer passed sweetly along

Now they’re goneâ€"I shall ne’er see them more !

When the sloe and the berries hung ripe on the bushes

I have gathered them off without harmâ€"

I have gone to the field and shorn the green rushes

Preparing for winter’s cold storm !

Along with my friends telling tales of delight

Beguiling the hours of the long winter’s night

Those days gave me pleasureâ€"I could them invite;

Now they’re gone, I shall ne’er see them more

Oh, Erin !

oh, Erin !

it grieves me to ponder

The wrongs of thy injurned isle !

Of thy sons may a thousand from home do wander

On shores far away an exile !

But give me the power to cross the main

Calumbia might yield me some shelter from pain

I am only lamenting whilst here I remain

For the boys I shall ne’er see again

Heb medelijden met het lot van een arme Ierse vreemdeling

Die zo ver van zijn huis afdwaalt

Dat zucht om bescherming tegen gebrek, wee en gevaar

Dat weet niet van welke kant voor te roamen

Toch keer ik nooit meer terug naar de groene prieeltjes van Hibernia

Want tirannie vertrapt de zoetste bloemen

Dat gaf me ooit troost in de eenzaamste urenâ€"

Nu ze weg zijn, zal ik ze nooit meer zien

Met verwondering staarde ik naar het verheven gebouw

Zoals in grootsheid stond ik op van zijn heer

Maar al snel zag ik mijn mooie tuin opbrengen

Het lekkerste fruit voor zijn vijand

Maar waar is mijn vaders eenzame huisje van klei?

Waarin ik vele lange dagen heb doorgebracht

Helaas!

heeft zijne lordschap het verraden?

Ja, het is weg, ik zal het nooit meer zien

Toen de natuur werd gezien in de sleedoornstruik en braamstruik

Allemaal lachend in mooie bloei

Over de velden zonder gevaar, ik vaak

Dwaalde temidden van hun parfum;

Ik heb door het bos gescharreld waar de vrolijke veer'd

menigte

Vrolijk gezongen hun luid weergalmende liedâ€"

Deze dagen van de zomer gingen zoet voorbij

Nu zijn ze weg - ik zal ze nooit meer zien!

Toen de sleedoorn en de bessen rijp aan de struiken hingen

Ik heb ze zonder schade verzameldâ€"

Ik ben naar het veld gegaan en heb de groene biezen geschoren

Voorbereiden op de koude winterstorm!

Samen met mijn vrienden die verhalen van verrukking vertellen

Verleidelijk de uren van de lange winternacht

Die dagen gaven me plezier - ik kon ze uitnodigen;

Nu ze weg zijn, zal ik ze nooit meer zien

Oh, Erine!

oh, Erine!

het spijt me om na te denken

Het onrecht van uw gewonde eiland!

Van uw zonen mogen er duizend van huis ronddwalen

Op kusten ver weg een ballingschap!

Maar geef me de kracht om de hoofdlijn over te steken

Calumbia biedt me misschien wat beschutting tegen pijn

Ik klaag alleen terwijl ik hier blijf

Voor de jongens die ik nooit meer zal zien