Piedras y Charcos - Andres Suarez

Me duele la piel de estar en tu espalda

Me duele la risa de usarla en la playa

Que mira la vida contigo mojada

Me duele el reloj, ya se que se acaba

No acabes amor, que empieza la duda

Nos queda un colchón de salitre y cura

Por manta un avión con alas de luna

Sonríen los dos, le escribe en la nuca

Somos dos notas comunes

En un jardín de tu barrio

Soy una especie de colgado, colgado

Somos el norte y el este al sur de piedras y charcos

Somos dos locos, enamorados, por un rato

Fueron brillando a lo lejos como la estela de un faro

Fueron gaviotas, volando largo

Fueron sirenas y luces, con sus padres a buscarlos

Jamás volvieron a ser humanos, humanos

Mijn huid doet pijn van op je rug liggen

Het doet pijn om te lachen om het op het strand te gebruiken

wie kijkt nat met jou naar het leven

Mijn horloge doet pijn, ik weet dat het voorbij is

Maak de liefde niet af, de twijfel begint

We hebben een matras van salpeter en genezen

Voor deken een vliegtuig met maanvleugels

Ze glimlachen allebei, schrijft hij achter in zijn nek

We zijn twee gemeenschappelijke notities

In een tuin bij jou in de buurt

Ik ben een soort van opgehangen, opgehangen

Wij zijn het noorden en het oosten ten zuiden van stenen en plassen

We zijn al een tijdje gek, verliefd

Ze schenen in de verte als het spoor van een vuurtoren

Het waren meeuwen, die lang vlogen

Het waren sirenes en lichten, met hun ouders om ze te zoeken

Ze waren nooit meer menselijk, menselijk