Клён - Андрей Бандера

Клен ты мой опавший, клен заледенелый,

Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?

Или что увидел?

Или что услышал?

Словно за деревню погулять ты вышел.

Там он встретил вербу, там сосну приметил,

Распевал им песни под метель о лете.

Сам себе казался я таким же кленом,

Только не опавшим, а вовсю зеленым.

И, утратив скромность, одуревши в доску,

Как жену чужую, обнимал березку.

Клен ты мой опавший, клен заледенелый,

Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?

Jij bent mijn gevallen esdoorn, ijzige esdoorn,

Waarom sta je, voorovergebogen, onder een witte sneeuwstorm?

Of wat heb je gezien?

Of wat heb je gehoord?

Alsof je buiten het dorp gaat wandelen.

Daar ontmoette hij een wilg, daar zag hij een den,

Hij zong liedjes voor hen onder een sneeuwstorm over de zomer.

Voor mezelf leek ik dezelfde esdoorn te zijn,

Alleen niet gevallen, maar met macht en hoofdgroen.

En, nadat hij zijn bescheidenheid had verloren, dwaas was geworden in het bestuur,

Net als de vrouw van iemand anders omhelsde hij een berk.

Jij bent mijn gevallen esdoorn, ijzige esdoorn,

Waarom sta je, voorovergebogen, onder een witte sneeuwstorm?