Cet homme - Amir

Sur un bout de trottoir, avec des yeux trop pour n’avoir pas pleuré

Son âme est une fenêtre, c’est une plaie ouverte qu’on ne peut qu’effleurer

C’est juste un être à part, que les gens ne voient pas, comme un mot raturé

Les mains comme des pierres, asséchées par l’hiver, qui ne fait que durer

Je suis passé cent fois devant, j’aurais pu m’arrêter, lui donner un sourire,

un instant

J'étais trop pressé

J’aurais pu être cet homme, qui n’a plus rien ni personne

Combien de coups faut-il, combien de coups faut-il avant que la vie nous assomme

Il a tout perdu cet homme, mais personne ne s’en étonne

Combien de temps faut-il, combien de temps faut-il avant qu’une âme abandonne

S’abandonne, abandonne

Sur un bout de trottoir, juste au bord du trou noir, le cœur déjà penché

Je l’ai revu l’autre soir, sous un ciel illusoire, le bitume pour plancher

Cet arbre sans racine, dont les branches dessinent, un parcours déformé

La ville est son dortoir, il a besoin pitié que d’humanité

Il est toujours digne pourtant, j’aurais pu m’arrêter, l'écouter même

modestement

J’ai même pas essayé

J’aurais pu être cet homme, qui n’a plus rien ni personne

Combien de coups faut-il, combien de coups faut-il avant que la vie nous assomme

Il a tout perdu cet homme, mais personne ne s’en étonne

Combien de temps faut-il, combien de temps faut-il avant qu’une âme abandonne

S’abandonne, abandonne

Je l’ai appris d’un passant, que je croise parfois, au hasard d’un café

On ne le reverra pas, demain c’est le printemps, l’hiver l’a emporté

J’aurais pu être cet homme, qui n’a plus rien ni personne

Combien de coups faut-il, combien de coups faut-il avant que la vie nous assomme

Il a tout perdu cet homme, mais personne ne s’en étonne

Combien de temps faut-il, combien de temps faut-il avant qu’une âme abandonne

S’abandonne, abandonne

Op een stuk stoep, met ogen te veel om niet te hebben gehuild

Haar ziel is een raam, het is een open wond die we alleen kunnen aanraken

Hij is gewoon een apart wezen dat mensen niet zien, zoals een doorgestreept woord

Handen als stenen, opgedroogd door de winter, die maar duurt

Ik liep er honderd keer langs, ik had kunnen stoppen, haar een glimlach kunnen geven,

een moment

Ik had te veel haast

Ik had die man kunnen zijn, die niets en niemand heeft

Hoeveel slagen heeft het nodig, hoeveel slagen duurt het voordat het leven ons neerslaat?

Hij verloor alles deze man, maar niemand is verbaasd

Hoe lang duurt het, hoe lang duurt het voordat een ziel het opgeeft?

Geef op, geef op

Op een stuk stoep, net aan de rand van het zwarte gat, het hart al gebogen

Ik zag hem onlangs weer, onder een illusoire hemel, het asfalt voor de vloer

Deze wortelloze boom, wiens takken trekken, een vervormd pad

De stad is zijn slaapzaal, hij heeft alleen genade nodig

Hij is echter nog steeds waardig, ik had kunnen stoppen, zelfs naar hem kunnen luisteren

bescheiden

Ik heb het niet eens geprobeerd

Ik had die man kunnen zijn, die niets en niemand heeft

Hoeveel slagen heeft het nodig, hoeveel slagen duurt het voordat het leven ons neerslaat?

Hij verloor alles deze man, maar niemand is verbaasd

Hoe lang duurt het, hoe lang duurt het voordat een ziel het opgeeft?

Geef op, geef op

Ik leerde het van een voorbijganger, die ik soms willekeurig tegenkom in een café

We zullen hem niet meer zien, morgen is het lente, de winter heeft gewonnen

Ik had die man kunnen zijn, die niets en niemand heeft

Hoeveel slagen heeft het nodig, hoeveel slagen duurt het voordat het leven ons neerslaat?

Hij verloor alles deze man, maar niemand is verbaasd

Hoe lang duurt het, hoe lang duurt het voordat een ziel het opgeeft?

Geef op, geef op