Звезда - Алиса

Ветра дробят горизонт черным бархатом волн,

К лучу Полярной звезды приторочен мой челн.

Один на гребне дождя под надзором волны,

Един с подранками дня и нелюдим для толпы.

Припев:

Берегами черных рек, окоемом алых зорь, пеленой дождя, рокотом волны в широту

небес

Отрываюсь от земли, памятью порошу след, прохожу лучом северной звезды там,

где дышит лес.

Как в движении выткать покой нитью дня?

Как в пути остаться собой,

Знает тихий плес медленной реки

Да узор огня!

А там, где пена и гарь патронируют чёс,

Дымит глумливая хмарь, судьбы плюща в разнос.

Коптить тщеславием лик, бл**ословием речь…

Сей путь цветаст и велик из беспамятства — в печь.

Припев:

Берегами черных рек, окоемом алых зорь, пеленой дождя, рокотом волны в широту

небес

Отрываюсь от земли, памятью порошу след, прохожу лучом северной звезды там,

где дышит лес.

И встает упрямый род, и по следу ищет след там, где я прошел кровью запеклись

рваные слова:

Научиться у звезды севером отпетых греть, радостью гореть, песнями дышать,

хоть едва-едва.

Winden verpletteren de horizon met zwartfluwelen golven,

Mijn boot is vastgebonden aan de straal van de Poolster.

Alleen op de top van de regen, onder toezicht van de golf,

Een met de gewonde dieren van de dag en ongezellig voor de menigte.

Refrein:

Aan de oevers van zwarte rivieren, aan de randen van scharlaken dageraad, door de sluier van regen, door het gebrul van de golven in de breedte

hemel

Ik scheur mezelf los van de grond, ik zal het spoor bepoederen met geheugen, ik passeer daar de straal van de noordelijke ster,

waar het bos ademt.

Hoe weef je vrede met de draad van de dag in beweging?

Hoe blijf je jezelf op de weg?

Kent het rustige stuk van een langzame rivier

Ja, het patroon van vuur!

En waar schuim en dampen het schaken betuttelen,

De spottende duisternis rookt, het lot van klimop wordt meegesleept.

Om het gezicht te roken met ijdelheid, de toespraak met bl**k...

Dit pad is kleurrijk en groots van de vergetelheid tot de oven.

Refrein:

Aan de oevers van zwarte rivieren, aan de randen van scharlaken dageraad, door de sluier van regen, door het gebrul van de golven in de breedte

hemel

Ik scheur mezelf los van de grond, ik zal het spoor bepoederen met geheugen, ik passeer daar de straal van de noordelijke ster,

waar het bos ademt.

En een koppige soort staat op en volgt het pad, op zoek naar een spoor waar ik langs kwam, aangekoekt met bloed

gebroken woorden:

Leer van de ster om het verstokte noorden te verwarmen, te branden van vreugde, liedjes te ademen,

althans nauwelijks.