Северная быль - Алиса

Как плескалось небо в лесном ручье знают валуны да речной песок.

Как собрали солнце в одном луче зеркала озер пылью трех дорог,

Знает синий лес да пустынный скит,

Что на два венца врос в гранит скалы,

Да еще печаль плакальниц ракит,

Да еловый дух в янтаре смолы.

Из того луча отковала меч ясная звезда северных земель,

Твердо наказала свое беречь да преображать снегопад в капель.

Северную стать верного меча,

Как завет впитал вековой гранит -

Гневом не пылать, не рубить с плеча

Да преумножать то, чем славен скит.

Северная быль,

Верным, как наказ.

Ветры мнут ковыль,

Я веду рассказ.

Как в глазах играют брызги солнца бубенцами души,

Знают только звоны-колокольцы над головой во ржи.

Синим небом ворожит воля озорного огня.

Эту правду донести доля Моя.

В ночь, прищуром глаз, налетела ржа: стрелы, колчаны да суровый взгляд.

Переливы звонниц на рубежах выветрила гарь да глухой набат.

На призыв набата поднялся лес,

Из затвора вышел огонь луча,

Серебром озер да грозой небес,

Засияла жизнь в острие меча.

И плеснуло солнце по всем краям, где таилась злоба чужой молвы.

От высоких гор, до расщелин-ям, снова золотится янтарь смолы.

Тайну, что хранил вековой гранит,

Помнят ковыли да калинов мост -

Все, чем был отмечен пустынный скит -

Верная молитва да строгий пост.

Вот и весь рассказ.

Ветры мнут ковыль.

Верным, как наказ,

Северная быль.

Северная быль.

Keien en rivierzand weten hoe de lucht in een bosstroom spetterde.

Hoe de spiegels van de meren de zon verzamelden in één straal met het stof van drie wegen,

Hij kent het blauwe bos en de woestijnskete,

Dat twee kronen zijn uitgegroeid tot granietrotsen,

Ja, het verdriet van de rouwenden zal stijgen,

Ja vuren geest in hars amber.

Uit die straal smeedde de heldere ster van de noordelijke landen een zwaard,

Ze beval haar resoluut om de sneeuwval te beschermen en in druppels te veranderen.

Noord wordt een trouw zwaard,

Hoe het verbond het eeuwenoude graniet absorbeerde -

Blaas niet van woede, hak je schouder niet af

Ja, vermenigvuldig waar de skete bekend om staat.

noordelijk verhaal,

Trouw als een bevel.

De wind verplettert het pluimgras,

Ik ben bezig met een verhaal.

Zoals de spatten van de zon in de ogen spelen met de klokken van de ziel,

Ze kennen alleen de rinkelende klokken boven in de rogge.

De blauwe lucht is betoverd door de wil van een ondeugend vuur.

Het is mijn deel om deze waarheid over te brengen.

In de nacht, met een spleet van ogen, vloog roest: pijlen, kokers en een strenge blik.

De overvolle belforten aan de grenzen waren verweerd door verbranding en doof alarm.

Op de roep van het alarm rees het bos,

Een straal vuur kwam uit het luik,

Zilver van meren en donder van de hemel,

Het leven scheen in de scherpte van het zwaard.

En de zon spatte op alle randen, waar de boosaardigheid van de geruchten van iemand anders op de loer lag.

Van de hoge bergen tot de spleten, de barnsteen van de hars is weer goudkleurig.

Het geheim dat het eeuwenoude graniet bewaarde,

Ze herinneren zich vedergras en de Kalinov-brug...

Alles wat de woestijnskete kenmerkte -

Getrouw gebed en streng vasten.

Dat is het hele verhaal.

De wind verplettert het pluimgras.

Trouw als een bevel

Noordelijk verhaal.

Noordelijk verhaal.