Крик - Алиса

На дороге в никуда лихо, горе да беда контролируют пути:

Кому правый передел, кому левый новодел, кому стенка впереди.

От рожденья до нуля жизнь не стоит и рубля, приговор всегда один.

Здесь особенный фасон, к драке думать — не резон, время выйдет, поглядим.

Если пришлый забредет, мигом примем в оборот, эх, лихая сторона!

Сколько струн не береди, сколько в душу не гляди, не увидишь ни хр*на.

Припев:

А рядом с ответом ветер треплет звон,

Теряя в полете тон.

Разорвана в клочья простыня зари,

Как связь, что ночами жгли.

Тут у скорби пир горой, песня, пляска, мордобой — все потеха голытьбе.

То ли слезы, то ли смех, в перваче настоян грех на крапиве-лебеде.

Тут от правды до молвы бродят пьяные волхвы, прорицая чорти что —

Кому посох да суму, кому горе по уму, кому сердце в решето,

А в любви свои края, от огня до алтаря, как от солнца до небес.

Хоть воюй, хоть голоси, мертвым душам на Руси все равно поставят крест.

Припев:

А рядом с ответом ветер треплет звон,

Теряя в полете тон.

Разорвана в клочья простыня зари,

Как связь, что ночами жгли.

И станут судачить, будто был пожар,

Не зная, как душит дар.

Один на полмира, сгоряча возник,

В любовь, переплавив крик.

Op de weg naar nergens beheersen onstuimigheid, verdriet en moeite de paden:

Aan wie is de juiste herverdeling, aan wie is de linker remake, aan wie is de muur ervoor.

Van geboorte tot nul, het leven is zelfs geen roebel waard, het oordeel is altijd hetzelfde.

Er is hier een speciale stijl, er is geen reden om aan een gevecht te denken, de tijd zal opraken, we zullen zien.

Komt er een vreemde binnen, dan nemen we die meteen in omloop, oh, de onstuimige kant!

Het maakt niet uit aan hoeveel touwtjes je trekt, hoeveel je ook in je ziel kijkt, je zult verdomme niets zien.

Refrein:

En naast het antwoord schudt de wind het gerinkel,

Toonverlies tijdens de vlucht.

Het blad van de dageraad is aan flarden gescheurd,

Als een verbinding die 's nachts brandt.

Hier heeft verdriet een feest met een berg, zang, dans, handgemeen - al het plezier van de naakten.

Ofwel tranen, ofwel gelach, in de eerste plaats wordt de zonde doordrenkt met de zwanennetel.

Hier, van waarheid tot gerucht, zwerven dronken magiërs rond, de duivel profeterend dat -

Voor wie een staf en een zak, voor wie verdriet in de geest is, voor wie het hart in een zeef is,

En in liefde, uw landen, van vuur tot altaar, als van de zon tot aan de hemel.

Zelfs als je vecht, zelfs stemt, zullen de dode zielen in Rusland nog steeds worden opgegeven als een slechte baan.

Refrein:

En naast het antwoord schudt de wind het gerinkel,

Toonverlies tijdens de vlucht.

Het blad van de dageraad is aan flarden gescheurd,

Als een verbinding die 's nachts brandt.

En ze zullen roddelen alsof er een vuur is,

Niet wetend hoe het geschenk verstikt.

Een op de helft van de wereld stond haastig op,

In liefde, het smelten van de kreet.