Горизонт - Алиса

На моём горизонте снег, белый до боли в глазах,

Белый ветер, белой земли мёртвая полоса.

Я иду навстречу теплу, это так нужно мне.

Я иду навстречу теплу, чтобы снова вернуться к зиме.

На моём горизонте ночь, звёздная кутерьма.

Млечный дым романтических снов сводит меня с ума.

Я иду навстречу заре, я так этому рад.

Я иду навстречу заре, чтобы вновь увидеть закат.

Припев:

Странная игра, через туманы, леса и поля

Лежит мой путь, я хочу отдохнуть.

Сквозь перекрёстки дорог своей земли, не чувствуя ног,

Меня несёт за горизонт.

На моём горизонте берег, полный ненужных забот.

В городах суета сует, омут-водоворот.

И я опять ухожу в море, полный вперёд!

Я опять ухожу в море, чтобы вернуться в порт.

Я всё иду, иду своей дорогой, но дорогам приходит конец.

И я уверен, что когда-нибудь я дойду до конца наконец.

Тогда я уйду по лунному тракту, прошлого не вернуть.

Я уйду по лунному тракту, чтобы продолжить путь.

Припев:

Странная игра, через туманы, леса и поля

Лежит мой путь, я хочу отдохнуть.

Сквозь перекрёстки дорог своей земли, не чувствуя ног,

Меня несёт за горизонт.

Er is sneeuw aan mijn horizon, wit tot pijn in de ogen,

Witte wind, witte aarde dode band.

Ik ga naar de warmte, ik heb het zo nodig.

Ik ga naar de warmte om weer terug te keren naar de winter.

Aan mijn horizon is de nacht, een sterrenhemel.

De melkachtige rook van romantische dromen maakt me gek.

Ik ga richting de dageraad, daar ben ik zo blij om.

Ik ga naar de dageraad om de zonsondergang weer te zien.

Refrein:

Een vreemd spel, door mist, bossen en velden

Mijn pad ligt, ik wil rusten.

Door het kruispunt van hun land, de benen niet voelend,

Het draagt ​​me over de horizon.

Aan mijn horizon is een kust vol onnodige zorgen.

In de steden is er ijdelheid van ijdelheden, een draaikolk.

En ik ga weer de zee op, volle kracht vooruit!

Ik ga weer naar zee om terug te keren naar de haven.

Ik blijf lopen, mijn eigen weg gaan, maar de wegen houden op.

En ik weet zeker dat ik ooit het einde zal bereiken.

Dan zal ik vertrekken langs het maanpad, het verleden kan niet worden teruggegeven.

Ik zal langs het maanpad vertrekken om mijn weg te vervolgen.

Refrein:

Een vreemd spel, door mist, bossen en velden

Mijn pad ligt, ik wil rusten.

Door het kruispunt van hun land, de benen niet voelend,

Het draagt ​​me over de horizon.