Дурак - Алиса

Как-то раз по весне ранней поманила пожар-птица

На дороги земли дурня — к солнцу тропы искать.

Над землёй городов крыши, а над крышами дым-сажа,

А над сажей — небес выше — солнца белая рать.

Сколько горя в нужде дурень мыкал, износил сапогов сотни,

А рубах изодрал столько, сколько трав истоптал.

По лесам собирал сказки да учился у птиц песням,

Веселил городов толпы, но ближе к солнцу не стал.

Ох, тропинки-лесенки прямо по земле в небеса,

Как найти, увидеть, да не проглядеть, не потерять.

А у неба радости — только солнцу глянешь утром в глаза,

Отвернёшь, укроешься, да слезою вспыхнешь опять, опять.

Припев:

Вот так!

В сказку словом льёмся.

Вот так!

Смеёмся!

Ходит дурак по земле босиком, берегами рек да опушкой леса.

Веселит дурак почтенный народ всё да по площадям городов.

И ты, как он, проходишь по земле, ему, как всем, тебе, как всем,

от рода по судьбе.

Иди своей дорогой, ищи свою тропу, найдет дурак, найдёшь и ты, Бог даст,

и я найду.

Припев:

Вот так!

В сказку словом льёмся.

Вот так!

Смеёмся!

Это только присказка, а сказка бежит речкой да дела не идут скоро.

Ближе к солнцу не стал дурень, но стал теплее сердцам.

Где бы он ни сложил песню, где бы ни проросло слово,

Стелет в небо из звёзд тропы по горячим следам.

Над землёй городов крыши, а над крышами дым-сажа,

А над сажей — небес выше — солнца белая рать.

Вот что столось весной ранней заманила пожар-птица

На дороги земли дурня — к солнцу тропы искать.

Eens, in het vroege voorjaar, wenkte een vuurvogel

Op de wegen van het dwaze land - om paden naar de zon te zoeken.

Boven het land van steden zijn daken, en boven de daken is rook en roet,

En boven het roet - de lucht erboven - is de zon een wit leger.

Hoeveel verdriet in nood mompelde de dwaas, droeg honderden laarzen op,

En hij scheurde net zoveel overhemden als hij op het gras trapte.

Ik verzamelde sprookjes door de bossen en leerde liedjes van vogels,

Hij amuseerde de drukte van steden, maar kwam niet dichter bij de zon.

Oh, ladderpaden dwars over de aarde naar de hemel,

Hoe te vinden, zien, maar niet over het hoofd zien, niet verliezen.

En de lucht heeft vreugde - kijk gewoon in de ogen van de zon in de ochtend,

Je draait je weg, verbergt je en barst opnieuw in tranen uit, opnieuw.

Refrein:

Zoals dit!

Met een woord storten we ons in een sprookje.

Zoals dit!

Laten we lachen!

Een dwaas loopt blootsvoets op de grond, aan de oevers van rivieren en aan de rand van het bos.

De dwaas amuseert de respectabele mensen op de pleinen van de steden.

En jij, net als hij, loopt over de aarde, naar hem toe, net als iedereen, jij, net als iedereen,

van generatie door het lot.

Ga je eigen weg, zoek je pad, een dwaas zal het vinden, je zult het vinden, als God het wil,

en ik zal vinden.

Refrein:

Zoals dit!

Met een woord storten we ons in een sprookje.

Zoals dit!

Laten we lachen!

Dit is maar een gezegde, maar een sprookje stroomt als een rivier en het gaat niet snel.

De dwaas kwam niet dichter bij de zon, maar de harten werden warmer.

Waar hij ook een lied componeerde, waar een woord ontsproot,

Paden in de lucht van de sterren in de achtervolging.

Boven het land van steden zijn daken, en boven de daken is rook en roet,

En boven het roet - de lucht erboven - is de zon een wit leger.

Dat is wat er gebeurde in het vroege voorjaar, de vuurvogel gelokt

Op de wegen van het dwaze land - om paden naar de zon te zoeken.