Профессионал - Александр Маршал

Тихо полуденный ветер поёт, птицы совсем не кричат.

Время как — будто замедлило ход и повернуло назад.

Тихо с деревьев слетает листва, дождик слегка моросит.

В воздух врезаются чьи-то слова, кто-то молчит.

Хоронят офицера.

Люди кольцом чуть неровным стоят, это кольцо из мужчин.

Женщины две — это мать и жена, с ними единственный сын.

Маленький сын только здесь увидал в форме родного отца.

«Мама, я папу совсем не узнал, даже лица».

И никогда не узнает никто, как он тогда умирал.

Как столько лет за кого и за что жизнью своей рисковал.

Как заживали на сильной груди страшные шрамы от ран.

А на горячие точки в ночи крался туман.

Хоронят офицера.

Хоронят офицера.

Rustig zingt de middagwind, de vogels huilen helemaal niet.

De tijd leek te vertragen en terug te keren.

De bladeren vallen stilletjes van de bomen, de regen miezert zachtjes.

Iemands woorden snijden de lucht in, iemand zwijgt.

Begraaf een officier.

Mensen staan ​​in een enigszins ongelijke ring, dit is een mannenring.

Twee vrouwen zijn een moeder en een vrouw, met hun enige zoon.

Het zoontje zag hier alleen de gedaante van zijn eigen vader.

"Mam, ik herkende papa helemaal niet, zelfs zijn gezicht niet."

En niemand zal ooit weten hoe hij toen stierf.

Hoeveel jaar voor wie en waarvoor hij zijn leven op het spel zette.

Hoe vreselijke littekens van wonden genazen op een sterke borst.

En 's nachts kroop er mist in de hete plekken.

Begraaf een officier.

Begraaf een officier.