Неотправленное письмо - Александр Маршал

Здравствуй, Любовь и Надежда моя, поезд всё дальше и дальше несется.

Врежется в ночь треугольник письма и о судьбу, покружив, разобьется.

Здравствуй, Любовь, и пока я дышу, буду писать эти грустные письма,

Я полюблю этот снег и тайгу, чтобы прожить и к тебе возвратиться.

Я, как и все, что находятся тут, также лишен права на переписку.

Письма твои здесь меня не найдут, ты далеко, а любовь твоя близко.

Письма твои здесь меня не найдут, ты далеко, а любовь твоя близко.

Припев:

Снег, приятель снег, что несешь на крыльях,

А снежинки падают и совсем не радуют, снег, приятель снег.

Много, родная, хотел бы сказать, здесь этот ад называют «особый».

Всех нас сюда привезли умирать, здесь через день убивают за слово.

Выжить и жить помогает старик, зеки его называют Арсений,

Я не один к его вере проник, в ней для меня и Любовь и Спасение.

Припев:

Снег, приятель снег, что несешь на крыльях,

А снежинки падают и совсем не радуют, снег, приятель снег.

Снег, приятель снег, что несешь на крыльях,

А снежинки падают и совсем не радуют, снег, приятель снег.

Это письмо из тех огненных лет так никогда не нашло адресата,

Пусть догорает сегодня рассвет, как он горел далеко в сорок пятом.

Hallo, mijn liefde en hoop, de trein raast steeds verder.

De driehoek van de letter zal in de nacht neerstorten en, oh, het lot, cirkelend, zal breken.

Hallo liefde, en terwijl ik adem, zal ik deze droevige brieven schrijven,

Ik zal van deze sneeuw en taiga houden om te leven en naar je terug te keren.

Ik ben, net als iedereen hier, ook beroofd van het recht om te corresponderen.

Je brieven zullen me hier niet vinden, je bent ver weg, maar je liefde is dichtbij.

Je brieven zullen me hier niet vinden, je bent ver weg, maar je liefde is dichtbij.

Refrein:

Sneeuw, mijn vriend, de sneeuw die je op je vleugels draagt,

En sneeuwvlokken vallen en zijn helemaal niet leuk, sneeuw, maat sneeuw.

Veel, mijn liefste, zou ik willen zeggen, hier wordt deze hel "speciaal" genoemd.

We zijn allemaal hierheen gebracht om te sterven, hier doden ze om de dag voor een woord.

Een oude man helpt te overleven en te leven, de veroordeelden noemen hem Arseniy,

Ik ben niet de enige die zijn geloof is doorgedrongen, het bevat voor mij zowel Liefde als Verlossing.

Refrein:

Sneeuw, mijn vriend, de sneeuw die je op je vleugels draagt,

En sneeuwvlokken vallen en zijn helemaal niet leuk, sneeuw, maat sneeuw.

Sneeuw, mijn vriend, de sneeuw die je op je vleugels draagt,

En sneeuwvlokken vallen en zijn helemaal niet leuk, sneeuw, maat sneeuw.

Deze brief uit die vurige jaren vond nooit een geadresseerde,

Laat de dageraad vandaag opbranden, zoals hij ver weg brandde in vijfenveertig.