Наши души - Александр Маршал

Дальним светом ночь проколота опять,

Я не первый, кто уже привык терять.

К лобовому вновь припал кленовый лист,

Словно пропуск в незнакомую мне жизнь.

Километры неба остаются за спиной,

И послушной тенью время следует за мной.

Повзрослели наши души,

Только вижу в зеркалах,

Как пускает лодки в лужах

Мальчик с осенью в глазах.

Мы уходим, как игла проходит ткань,

Говорили: «Сердце сталью не порань».

И не важно знать, откуда и куда,

Если знаешь, для чего горит звезда.

Ни любви, ни снега, ничего я не забыл,

Поседело небо, только я, такой как был.

Het verre licht drong weer door de nacht,

Ik ben niet de eerste die gewend is aan verliezen.

Er viel weer een esdoornblad op de voorruit,

Het is als een doorgang naar een leven dat ik niet ken.

Kilometers aan de hemel blijven achter,

En gehoorzame schaduwtijd volgt mij.

Onze zielen zijn volwassen geworden

Ik zie alleen in spiegels

Hoe boten te water te laten in plassen?

Een jongen met de herfst in zijn ogen.

We vertrekken als de naald door de stof gaat,

Ze zeiden: "Doe je hart geen pijn met staal."

En het is niet belangrijk om te weten waar en waar,

Als je weet waarvoor de ster brandt.

Noch liefde, noch sneeuw, ik vergat niets,

De lucht werd grijs, alleen ik, zoals ik was.