Минуты затишья - Александр Маршал

Столько дней громыхает война и устали от взрывов солдаты.

Столько дней не стоит тишина, почернели шинели бушлаты.

Столько дней и безумных ночей, даже собственный голос не слышно.

Среди огненных дней, слыша гул батарей, ждут солдаты минуты затишья.

А когда наступают они, когда всё вдруг вокруг замолкает,

Кто-то просто сидит, кто дымит, а кто спит, ну, а кто на гармошке играет.

А играет худой паренёк в отсыревших сержантских погонах.

Вспоминает про тот огонёк, что горел в окнах дома родного.

Вспоминает про девочку ту, что его провожала когда-то.

Видно, верит в мечту, да, ещё в доброту, хоть её на войне маловато.

А гармошка надрывно поёт и мелодия птицей кружится,

То замедлит полёт, то домой позовёт, чуть смягчив эти строки и лица.

Сколько нужно терпения и слов, чтобы вы возвратились, ребята.

Чтоб не гасло в домах огоньков, не старели от горя девчата.

Эх, красивый сержант, молодой, вот и ты, может быть, не услышишь,

Как над нашей землей, долгожданной весной воцарятся минуты затишья.

Будет эхо войны до конца грустной песней звучать бесконечной.

И на наших устах, в беспокойных сердцах будет жить та мелодия вечно.

Dagenlang rommelt de oorlog en zijn de soldaten de explosies beu.

Er is geen stilte voor zoveel dagen, overjassen werden zwart.

Zoveel dagen en gekke nachten dat je je eigen stem niet eens kunt horen.

Tussen de vurige dagen, terwijl ze het gerommel van batterijen horen, wachten de soldaten op een moment van rust.

En als ze komen, als alles om je heen plotseling stil wordt,

Iemand zit gewoon, iemand rookt en iemand slaapt, nou ja, en iemand speelt mondharmonica.

En een magere kerel met vochtige brigadiers schouderbanden speelt.

Hij herinnert zich het licht dat brandde in de ramen van zijn geboortehuis.

Hij herinnert zich het meisje dat hem ooit uitzwaaide.

Het is te zien dat hij in een droom gelooft, ja, zelfs in vriendelijkheid, hoewel het niet genoeg is in de oorlog.

En de mondharmonica zingt boos en de melodie dwarrelt als een vogel,

Ofwel vertraagt ​​het de vlucht, ofwel roept het je naar huis, waardoor deze lijnen en gezichten iets zachter worden.

Hoeveel geduld en woorden zijn er nodig om jullie terug te laten komen.

Zodat de lichten in de huizen niet uitgaan, worden de meisjes niet oud van verdriet.

Eh, knappe sergeant, jong, hier hoor je misschien niet,

Net als over ons land zullen er momenten van rust heersen in de langverwachte lente.

Er zal een echo van de oorlog zijn tot het einde, een droevig lied zal eindeloos klinken.

En op onze lippen, in rusteloze harten, zal die melodie voor altijd voortleven.