Кавказский пленник - Александр Маршал

Он из дома попал на войну в девятнадцать, сероглазый весёлый такой мальчуган,

Он еще ведь совсем не умел целоваться, и не думал, не знал, что же ждёт его там.

А потом первый бой и тяжелая рана и над ним бородатые лица одни.

Ну, а в эту минуту, наверное, мама у иконы просила: «Господь, сохрани!».

Потащили его по землице далёкой, а он этой же ночью под утро сбежал.

Но поймали его, били долго, жестоко, и он несколько дней без сознанья лежал.

Через день он опять убежал из ущелья, его выдала алая кровь на снегу.

Ну, а мать всё просила у Бога прощения, и шептала: «Сынок, без тебя не могу».

В него долго у камня большого стреляли, пули бились в скалу над его головой.

Только вспухшие губы мальчишки молчали и кровавое солнце легло за горой.

За грядой перевал, а за ним перевалы, всё «вперёд!»

и «вперёд!»

раздаётся

приказ.

И в коротком бою у одной переправы он собравши все силы сбежал в третий раз.

Он сначала бежал, затем полз еле-еле, стая птиц возвращалась на север, домой,

Там, под Курском родным уже стихли метели, и, наверное, тоже запахло весной.

Он своих увидал на рассвете за рекой, он не мог закричать, только руки поднял.

Почему у судьбы не бывает осечки, и, сражённый свинцом, он на землю упал.

Op zijn negentiende ging hij van huis naar de oorlog, zo'n vrolijk jongetje met grijze ogen,

Hij wist tenslotte nog steeds helemaal niet hoe hij moest kussen, en dacht niet na, wist niet wat hem daar te wachten stond.

En dan het eerste gevecht en een ernstige wond en bebaarde gezichten erboven alleen.

Nou, op dat moment vroeg mijn moeder waarschijnlijk aan het icoon: "Heer, red mij!".

Ze sleepten hem over het verre land en hij rende diezelfde nacht in de ochtend weg.

Maar ze grepen hem, sloegen hem lange tijd, wreed, en hij lag enkele dagen bewusteloos.

Een dag later rende hij weer weg uit de kloof, hij werd verraden door scharlaken bloed in de sneeuw.

Nou, de moeder bleef God om vergeving vragen en fluisterde: "Zoon, ik kan niet leven zonder jou."

Ze schoten lang op hem op de grote steen, de kogels troffen de rots boven zijn hoofd.

Alleen de gezwollen lippen van de jongen zwegen en de bebloede zon lag achter de berg.

Achter de nok is een pas, en daarachter zijn passen, alles is "vooruit!"

en "ga je gang!"

wordt uitgedeeld

volgorde.

En in een korte strijd bij een kruising vluchtte hij, nadat hij al zijn krachten had verzameld, voor de derde keer.

Eerst rende hij, toen kroop hij nauwelijks, een zwerm vogels keerde terug naar het noorden, naar huis,

Daar, in de buurt van Koersk, waren de sneeuwstormen al gaan liggen voor familieleden, en waarschijnlijk rook het ook naar de lente.

Hij zag zijn mensen bij zonsopgang aan de overkant van de rivier, hij kon niet schreeuwen, hij hief alleen zijn handen op.

Waarom heeft het lot nooit een misfire, en, geslagen met lood, viel hij op de grond.