Две табуретки - Александр Маршал

Дышит ладаном церковь кривая,

Под рубашкой не видно креста.

Отпевают раба Николая,

До погоста осталась верста.

Два венка положили на крышку,

Табуретки, скрипя, держат вес.

Дьякон грустно слагает рифму,

За окном плачет редкий лес.

Припев:

Жизнь и смерть играют в прятки, путь назад всегда закрыт.

Тихо синева заплачет, небо всех за всё простит.

Упадут слова на сердце, колокольный звон затих.

А душа — куда-то в вечность улетит, улетит, улетит.

Слышно шум и удар молотка,

Ком земли отдаёт в висок —

Память бьёт сроком до сорока,

Голос низкий сегодня высок.

Журавлиный летит клин вдали,

Где-то дятел негромко стучит —

Скоро к нам прилетят снегири,

Снег на грешной земле заблестит.

Припев:

Жизнь и смерть играют в прятки, путь назад всегда закрыт.

Тихо синева заплачет, небо всех за всё простит.

Упадут слова на сердце, колокольный звон затих.

А душа — куда-то в вечность улетит, улетит, улетит.

Через год соберёмся опять:

Дятел вновь прилетит на погост.

Отстучит нам на всех сорок пять,

Рассчитает, смеясь, в полный рост.

Дышит ладаном церковь кривая,

Под рубашкой не видно креста.

Отпевают раба Николая,

До погоста осталась верста.

De scheve kerk ademt wierook,

Er is geen kruis zichtbaar onder het shirt.

Uitvaartdienst voor dienaar Nicholas

Er was een verst links naar het kerkhof.

Op het deksel werden twee kransen gelegd,

Krukken, kraken, houden het gewicht vast.

De diaken componeert helaas een rijm,

Buiten het raam huilt een zeldzaam bos.

Refrein:

Leven en dood spelen verstoppertje, de weg terug is altijd gesloten.

Stil zal het blauw huilen, de lucht zal iedereen alles vergeven.

Woorden zullen op het hart vallen, het rinkelen van de bel is verstomd.

En de ziel zal ergens in de eeuwigheid wegvliegen, wegvliegen, wegvliegen.

Je kunt het geluid en de slag van de hamer horen,

Geeft een kluit aarde aan de tempel -

Geheugen slaat toe voor maximaal veertig,

De lage stem is hoog vandaag.

De kraan vliegt een wig in de verte,

Ergens klopt een specht zachtjes -

Binnenkort zullen goudvinken naar ons vliegen,

Sneeuw op zondige aarde zal glinsteren.

Refrein:

Leven en dood spelen verstoppertje, de weg terug is altijd gesloten.

Stil zal het blauw huilen, de lucht zal iedereen alles vergeven.

Woorden zullen op het hart vallen, het rinkelen van de bel is verstomd.

En de ziel zal ergens in de eeuwigheid wegvliegen, wegvliegen, wegvliegen.

Laten we elkaar over een jaar weer ontmoeten.

De specht vliegt weer naar het kerkhof.

Hij zal ons knock-out slaan voor alle vijfenveertig,

Rekent lachend in volle groei.

De scheve kerk ademt wierook,

Er is geen kruis zichtbaar onder het shirt.

Uitvaartdienst voor dienaar Nicholas

Er was een verst links naar het kerkhof.