Барак - Александр Маршал

Барак продувает со всех сторон, а сон на ветру — это страшный сон,

А может — совсем не ложиться спать, мгновение — и снова вставать,

Вставать, вставать, вставать, вставать.

Вставать… нужно снова вставать…

А там — в чёрном небе блестит луна, она в целом мире совсем одна,

Ну что — в самом деле молиться ей, а в поле хоронят твоих друзей…

Кладут… твоих лучших друзей

Припев:

Солнце с воли в душу пробивается, где-то в тундре вырастут цветы…

Жизнь над грешным телом издевается, топит мосты…

Ты что, такой добрый седой старик, ты что — ко мне в душу душой проник,

Ты где — наяву или я в бреду, пусти, я на небо один уйду…

Пусти… я спокойно уйду…

Светло ль, льдом холодным на лбу рука, глаза — и спокойствие старика,

А с солнцем сквозь щели пробилась жизнь и лучик надежды во тьме дрожит!

Во тьме… светлый лучик дрожит.

Припев:

Солнце с воли в душу пробивается, где-то в тундре вырастут цветы…

Жизнь над грешным телом издевается, топит мосты…

Солнце с воли в душу пробивается, где-то в тундре вырастут цветы…

Жизнь над грешным телом издевается, топит мосты…

Жизнь над грешным телом издевается, топит мосты, топит мосты, мосты.

De barak waait van alle kanten, en slapen in de wind is een vreselijke droom,

Of misschien - even helemaal niet naar bed gaan - en weer opstaan,

Opstaan, opstaan, opstaan, opstaan.

Sta op... moet weer opstaan...

En daar - de maan schijnt in de zwarte lucht, het is helemaal alleen in de hele wereld,

Bid eigenlijk tot haar, en je vrienden zijn begraven in het veld...

Ze zetten... je beste vrienden

Refrein:

De zon breekt van de wil in de ziel, bloemen zullen ergens in de toendra groeien ...

Het leven bespot een zondig lichaam, verdrinkt bruggen...

Wat ben jij, zo'n vriendelijke grijsharige oude man, wat ben jij - drong mijn ziel door in mijn ziel,

Waar ben je - in werkelijkheid of ben ik aan het ijlen, laat me gaan, ik ga alleen naar de hemel ...

Laat me gaan... ik ga rustig weg...

Is het licht, met koud ijs op het voorhoofd, de hand, de ogen - en de kalmte van de oude man,

En met de zon brak het leven door de scheuren en een sprankje hoop beeft in de duisternis!

In de duisternis... trilt een lichtstraal.

Refrein:

De zon breekt van de wil in de ziel, bloemen zullen ergens in de toendra groeien ...

Het leven bespot een zondig lichaam, verdrinkt bruggen...

De zon breekt van de wil in de ziel, bloemen zullen ergens in de toendra groeien ...

Het leven bespot een zondig lichaam, verdrinkt bruggen...

Het leven bespot een zondig lichaam, verdrinkt bruggen, verdrinkt bruggen, bruggen.