Il niente - Marco Masini

Mi alzo ma meglio se torno a dormire

mi metto a studiare ma senza capire

col vuoto che avanza e ti stritola il viso

un dio che ti scaccia dal suo paradiso.

Non vado neanche a cercarmi un lavoro

a fare concorsi e poi vicono loro

tutto veloce violento incosciente

ci provo a capire e mi perdo nel niente

il niente il niente il niente.

Mi alzo e d’intorno una tabula rasa

di amici di affetti e mi barrico in casa

invece mio padre da bravo ragazzo

ci crede davvero a una vita del cazzo.

Ormai non parliamo e non stiamo pi insieme

ma lui ci riesce a volermi anche bene

un bene invisibile che sembra assente

un uomo capace di credere al niente

al niente al niente al niente.

Mi alzo davvero una volte per tutte

da un letto di cose gi viste e gi dette

e prendo il passato il futuro il presente

li butto in un buco nel buco del niente…

E incontro mia madre che un anno che morta

col solito grande sorriso dolente

mi dice ti passa mi dice sopporta

bisogna imparare ad amare anche il niente

il niente il niente il niente.

Mi alzo da questo lenzuolo di sale

sei tu nel deserto la mia cattedrale

e pure da tempo ben poco ci unisce

e i nostri segreti diventano angoscie.

Si annaspa nel letto ma siamo lontani

abbiamo di tutto ci manca il domani

e per la paura si viene si mente

ma il sesso da solo l’amore del niente

il niente il niente il niente.

Ci aspetta una guerra di fame e macerie

la terra che sputa le nostre miserie

e in mezzo al rumore di feste violente

c’sempre qualcuno che canta il niente…

Eppure c’ancora qualcosa che vale

la voglia di andare incontro alla gente

la vita un ragazzo che urla il giornale

invece il silenzio la voce del niente

il niente il niente il niente

il niente il niente il niente.

Ik sta op, maar beter als ik weer ga slapen

Ik begin te studeren maar zonder het te begrijpen

met de leegte die vooruitgaat en je gezicht verplettert

een god die je uit zijn paradijs verjaagt.

Ik ga niet eens een baan zoeken

om wedstrijden te maken en er dan naar toe te gaan

allemaal snel gewelddadig bewusteloos

Ik probeer het te begrijpen en ik verdwaal in niets

niets, niets, niets.

Ik sta op en rond een schone lei

van goede vrienden en ik barricadeer mezelf thuis

in plaats daarvan mijn vader als een goede jongen

hij gelooft echt in een verdomd leven.

We praten nu niet meer en we zijn niet meer samen

maar hij slaagt er ook in om van me te houden

een onzichtbaar goed dat afwezig lijkt

een man die in niets kan geloven

tot niets tot niets tot niets.

Ik sta echt voor eens en altijd op

uit een bed van dingen die al gezien en al gezegd zijn

en ik neem het verleden, de toekomst, het heden

Ik gooi ze in een gat in het gat van niets...

En ik ontmoet mijn moeder die een jaar geleden stierf

met de gebruikelijke grote pijnlijke glimlach

het vertelt me ​​dat het je voorbijgaat, het zegt dat het me draagt

we moeten leren zelfs van niets te houden

niets, niets, niets.

Ik sta op van dit zoutvel

jij bent mijn kathedraal in de woestijn

en toch heeft sinds enige tijd heel weinig ons verenigd

en onze geheimen worden angst.

Hij spartelt in bed maar we zijn ver weg

we hebben alles wat we morgen missen

en angst komt in me op

maar seks alleen is de liefde voor niets

niets, niets, niets.

Er wacht ons een oorlog van honger en puin

de aarde die onze ellende uitspuwt

en te midden van het lawaai van gewelddadige feesten

er is altijd wel iemand die niets zingt...

Toch is er nog iets dat de moeite waard is

het verlangen om uit te gaan om mensen te ontmoeten

leven een jongen die de krant schreeuwt

in plaats daarvan is stilte de stem van niets

niets, niets, niets

niets, niets, niets.